Slide
Slide
Slide
banner Gazzetta Italia_1068x155
Bottegas_baner
baner_big
Studio_SE_1068x155 ver 2
LODY_GAZETTA_ITALIA_BANER_1068x155_v2
ADALBERTS gazetta italia 1066x155

Home Blog Page 205

Un anno baltico

0

Nel bel mezzo di un pomeriggio di agosto 2016, sudata e con i muscoli indolenziti dall’ennesima salita nella mia mansarda torinese al sesto piano carica di bucato ritirato dalla lavanderia, apro il mio laptop e, nascosta fra le solite email che mi propongono menu di pesce a 3 euro o improbabili corsi di ‘massaggi’ miracolosi, c’è lei: la proposta che mi avrebbe cambiato la vita di lì a breve. Dopo mesi passati a inviare cv per cercare di partire con il programma SVE, nel momento più inaspettato – a poche settimane dalla laurea – mi arriva una proposta per la Polonia, a Gdynia, per lavorare in una biblioteca pubblica.

In poco tempo mi laureo, mi preparo e, a malapena salutando famiglia e amici, a ottobre salgo sull’aereo che mi porterà in quella zona di Polonia così verde e piovosa, piena di emozioni contrastanti cui non riesco a dare un nome: lascio per un anno un Paese che amo ma che non sembra ricambiare, occupato com’è a fare aperitivi e a discutere che colori abbinare nell’outfit per il weekend, e non so cosa aspettarmi da una terra conosciuta tramite vaghi racconti altrui di tempi andati. Sull’aereo piango silenziosamente, e queste lacrime zitte le vedrò spesso sui volti di altre donne, in sala d’attesa in aeroporto, quando per le ferie ritornerò in Italia: sento che un filo sottile ci unisce tutte, anche se le nostre storie sono diverse, e diversi i volti che lasciamo e che ci aspettano – sul Baltico o sul Mediterraneo. Fra altre donne e ragazze mi troverò al mio arrivo: in casa, condivisa con altre volontarie (tranne uno) da Paesi europei ed extra-europei (Georgia, Armenia, Turchia), e a lavoro, dove quasi tutte le mie colleghe sono donne. Sarà perché sarà, lascio a chi mi legge ogni considerazione sul perché di questo.

Il primo mese ho la sensazione di iniziare un viaggio esplorativo a ritroso nel tempo: i colori magici dell’autunno invadono ogni spazio senza case, in città, e vago per le strade col naso all’insù come una bambina che vede per la prima volta foglie, vischio e passerotti intirizziti dal freddo – non poi così più freddo che nella mia Pavia, cuore gelido di bassa padana, o di Torino, con i suoi venti di montagna. È la luce a essere diversa, forse più preziosa, perché dura meno in inverno: uno shock è vedere l’inizio di tramonto già alle 15.30…ma ci facciamo forza a vicenda con altri volontari, pensando alle giornate lunghe che ci aspettano in estate. I miei orari di lavoro – da mezzogiorno alle 19 circa – mi permettono di godermi la mattina: mentre a casa i più dormono, esco a farmi camminate nel centro di Gdynia e lungo il mare. Il Baltico mi si presenta la prima volta verde e ruggente, con un vento sferzante e un profumo salmastro che mi ricorda le passeggiate invernali in riviera ligure dopo le mareggiate; mi fa sentire a casa. Regalo fugace, perché per il resto dell’anno lo vedrò quasi sempre calmo, e non ne sentirò più alcun odore. Mentre scrivo penso che questo mare riflette lo spirito degli abitanti di quel nord: calmo in superficie e non trasparente, ma ribollente di ricordi ed emozioni, di reminiscenze di viaggi, battaglie e schiuma di navi, con una vita sommersa e guizzante dietro quei calmi occhi color del cielo, a tratti attraversati da sorrisi impercettibili. La mia vita di ragazza di provincia ha spesso ruotato intorno all’acqua, il fiume per ogni giorno e il mare per i giorni di festa, e so di aver accettato questo progetto anche per la possibilità di vivere vicino all’acqua festiva ogni giorno, per poter vedere come sono gli altri mari al di fuori del Mediterraneo, nel quotidiano, non nella fretta di una vacanza.

Il lavoro in biblioteca, come assistente alle impiegate in una sezione vicino al porto industriale, è pieno di alti e bassi, e coi volontari impegnati in altri progetti spesso ci confrontiamo per gestire le difficoltà in modi ‘creativi’. La barriera linguistica è, naturalmente, una delle più grandi: proprio il cercare da subito di parlare in polacco mi porta a sentire bimbi curiosi che fanno domande nonostante le mie facce imploranti pietà. Lo sforzo per esprimersi in lingua viene premiato da incoraggiamenti e la motivazione per non demordere cresce; la stanchezza dei primi mesi è un macigno, ogni azione sembra un passo al buio, perché l’energia è presa anche dalle piccole novità quotidiane, che risvegliano una mente presto tendente a detestare le incombenze normali delle vite di tutti, in Polonia, in Italia, nel mondo. In casa si stringono legami, si litiga, ci si confronta su abitudini così scontate ma così buffe agli occhi degli altri: chi cucina chili di patate bollite di notte, per portarsi avanti per la settimana; chi bisbiglia e chi parla quasi urlando tutto il tempo, chi beve caffè solubile ma vuole imparare a usare la moka e…l’”italiana atipica” (così sono stata definita da una volontaria) che tradisce l’espresso per il caffè lungo. Le lunghe discussioni sul senso di famiglia e legami affettivi nelle sere invernali, davanti agli immancabili tè alla frutta e a deliziosi biscotti – quanti buoni dolci in Polonia! – danno un senso tangibile a parole udite ogni giorno – ’differenze culturali’ – ossia possibili visioni alternative su problemi personali vissuti come insolubili a casa propria, ma come spunti di crescita da persone con prospettive e gerarchie di valori diversi.

Uno SVE è occasione per viaggiare e grazie a due amici polacchi conseguo uno dei miei obiettivi: vedere i bisonti nell’est del Paese, nella Foresta di Białowieża. Siamo fortunati: li vediamo uscire dalla loro placidità e lottare a cornate e…nel tragitto serale in auto si manifesta pure un lupo, che dal ciglio della strada ci osserva fiero. Sparisce in un baleno, inghiottito dalla luce lattea della luna riflessa sulla neve di febbraio. In un baleno scorre anche questo anno: torno in Italia, bruciacchiata dal sole baltico, consapevole che forse un giorno tornerò in quel Paese pieno di contraddizioni e sorprese, dove poter toccare con mano una dolcezza che non cessa di avvolgermi come una coperta morbida, anche a distanza, mentre scrivo dalla mia città cullata dai placidi ritmi del Ticino.

 

La nuova comunità italiana in Polonia

0

Negli ultimi anni si leggono sempre più spesso articoli a proposito della Polonia e del Sistema Italia in Polonia, legato soprattutto alle aziende italiane presenti nel paese, ma bisogna registrare anche la crescita della comunità fatta di persone. Il numero di connazionali sul territorio polacco è quasi triplicato.

Io sono arrivato a Varsavia nel dicembre 2007, quando il registro AIRE contava poco più di 2.400 iscritti. Siamo nel 2018, 10 anni sono passati, e il registro conta circa 6.200 presenze.

Nel 2015, superati i 3.000 iscritti AIRE, per la prima volta in Polonia si sono svolte le elezioni per il Comitato degli Italiani all’Estero per la Circoscrizione Consolare di Varsavia, il Comites Polonia, l’istituzione da me presieduta.

Siamo a metà mandato del Comites e se non ci saranno cambiamenti all’attuale legge, si voterà nel 2020. In questi primi anni devo ammettere che è stato difficile perché abbiamo dovuto affrontare l’organizzazione della segreteria e della burocrazia. Nonostante la notevole difficoltà burocratica, siamo riusciti ad organizzare la prima Festa dei Bambini (e delle Famiglie bilingui) italiani a Varsavia e abbiamo messo online il portale accoglienza www.vivereinpolonia.pl, finanziato dal Ministero degli Affari Esteri, che è uno strumento essenziale per chi si vuole affacciare o già vive in Polonia. Inoltre, abbiamo organizzato in diverse città della Polonia giornate di prima accoglienza dove esperti in materia consolare, lavoro, scuola e sanità si sono confrontati con i connazionali presenti.

Per quest’anno abbiamo in programma molteplici attività, tra cui la seconda edizione della Festa dei Bambini ad inizio giugno. Entro le prossime settimane partirà anche il progetto “Vivere in Polonia: fare sinergia per vivere meglio”, sempre finanziato dal Ministero degli Esteri, che ci vedrà impegnati in seminari itineranti per riunire esperti intorno a una tavola rotonda e creare opportunità di confronto e dibattito per individuare argomenti d’interesse, problematiche e soluzioni su temi rilevanti per i connazionali appena arrivati o residenti in Polonia.

La comunità in questi dieci anni si è ben organizzata, oltre al Comites sono nate associazioni e fondazioni molto attive nell’organizzare attività culturali. Come Comites abbiamo supportato attraverso il nostro patrocinio diverse iniziative di carattere culturale, caritativo e sportivo. Posso citare alcuni degli eventi che abbiamo promosso: la rassegna teatrale italo-polacca MOST a Varsavia, il Torneo di Calcetto Italiani in Polonia e il progetto Musica&Amore della Fondazione Piccoli Angeli di Varsavia. Qui colgo l’occasione per ringraziare ancora una volta gli organizzatori con la speranza che continuino negli anni a venire.

Il Comites Polonia ha attivato un numero di telefono per informazioni +48606794866, ma è possibile consultare anche il sito web www.comitespolonia.pl e l’indirizzo e-mail comitesvarsavia@gmail.com al quale è possibile inviare le proprie istanze.

 

Autore dell’articolo: Alessandro Vanzi è il Presidente del Comites Polonia.

Polonia Oggi: La mostra Paderewski al Museo Nazionale di Varsavia

0

Questa notizia è tratta dal servizio POLONIA OGGI, una rassegna stampa quotidiana delle maggiori notizie dell’attualità polacca tradotte in italiano. Per provare gratuitamente il servizio per una settimana scrivere a: redazione@gazzettaitalia.pl

Sabato il Museo Nazionale di Varsavia ha inaugurato una mostra dedicata a Ignacy Paderewski, musicista e politico polacco vissuto tra il 1860 e il 1941. Paderewski è riconosciuto in Polonia come una delle persone che hanno contribuito all’indipendenza del paese, ottenuta nel 1918. È considerato “un eroe dell’arte e della patria” e ha ricoperto l’incarico di Primo Ministro tra il 16 gennaio e il 9 dicembre 1919. Jarosław Sellin, viceministro della Cultura, ha detto durante la cerimonia di inaugurazione che questa mostra apre il ciclo di eventi del museo nazionale pensati per celebrare il centenario dell’indipendenza polacca. Quadri, disegni, fotografie e altri oggetti sono stati donati dallo stesso Paderewski al museo nazionale nel 1930: la sua collezione è esibita allo scopo di evidenziare l’impegno del politico-compositore alla causa dell’indipendenza polacca. La mostra comprende anche i pezzi d’arte che Paderewski teneva presso la sua casa a Riond-Bosson vicino al Lago di Ginevra. L’esposizione è composta da quasi 600 oggetti, suddivisi in sei sale, ciascuna con una sua differenziazione tematica. Sarà possibile apprezzare sia il Paderewski musicista che l’uomo politico, ma ci saranno anche cimeli della vita privata, con foto d’infanzia e ricordi dei suoi viaggi e della sua passione per i concerti. La mostra è aperta fino al 20 maggio.

Fonte: dzieje.pl

Polonia Oggi: Polonia e Germania divise sul Nord Stream 2

0

Questa notizia è tratta dal servizio POLONIA OGGI, una rassegna stampa quotidiana delle maggiori notizie dell’attualità polacca tradotte in italiano. Per provare gratuitamente il servizio per una settimana scrivere a: redazione@gazzettaitalia.pl

Venerdì scorso il Primo Ministro Mateusz Morawiecki è stato a Berlino per incontrare la Cancelliera tedesca Angela Merkel. Durante la conferenza stampa congiunta, i due Capi di Governo hanno parlato dei buoni rapporti economici che intercorrono tra i due paesi e dei modi per mantenerli. Merkel ha affermato che “le relazioni polacco-tedesche sono molto intense e sono strette in termini di cooperazione economica”. A sua volta, il Premier Morawiecki ha sottolineato che Polonia e Germania possono rappresentare “una locomotiva di crescita e di cambi positivi per l’intera Unione europea”. I due hanno discusso anche della possibile rivitalizzazione del Triangolo di Weimar, un sistema di cooperazione istituzionale che include anche la Francia. Altri punti in comune hanno riguardato il sostegno al mercato unico europeo e la necessità di una collaborazione nel settore della cybersecurity. Un elemento di divergenza è invece costituito dal progetto del gasdotto Nord Stream 2, sul quale Germania e Polonia hanno opinioni differenti: Merkel ritiene che la pipeline non minacci la diversificazione energetica, mentre Morawiecki ha ricordato che si tratta “di un gas proveniente dalla stessa fonte, ma attraverso una rotta diversa”. Nord Stream 2 è un gasdotto che collegherà la Germania con la Russia attraverso il Mar Baltico. Il timore di Varsavia, di Kiev e dei paesi baltici è che il gasdotto aumenti la dipendenza dell’Europa dal gas russo e tagli fuori l’Ucraina dai diritti di transito del gas verso il continente.

Fonti: pap.pl e energiaoltre.it

Cudze chwalicie, swego nie znacie… Toruń

0

TORUŃ

Toruń to drugie co do wielkości miasto w województwie kujawsko-pomorskim, kojarzone z postacią Mikołaja Kopernika oraz ze sztandarowym produktem, jakim są pierniki. Słynie z gotyckiej zabudowy. Mieszka tutaj duża liczba studentów, na co dzień można spotkać wielu turystów, ale także obcokrajowców mieszkających tu na stałe. Mówi się, że wśród wszystkich obcokrajowców w Toruniu to właśnie Włosi odnaleźli się tutaj najlepiej. W mieście Kopernika obecnie mieszka stosunkowo duża włoskojęzyczna społeczność, wielu jej przedstawicieli z sukcesem prowadzi działalność, rozwijając przedsiębiorstwa, restauracje, hotele czy działając na rynku nieruchomości.

Liczba Włochów, którzy dobrze odnajdują się w Toruniu nadal rośnie, można zauważyć wiele inicjatyw, które przejawiają się w nawiązywaniu kontaktów zarówno z mieszkańcami, jak i ze swoimi rodakami. Spotykają się w barach, komunikują się za pomocą grup i forów na portalach społecznościowych. Ostatnią  ich inicjatywą były lekcje polskiego dla Włochów.

Z powodzeniem realizowane są wymiany czy wizyty studyjne włosko-polskie, zarówno te studenckie, jak i młodzieżowe. W Toruniu włoski można studiować na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, gdzie od kilku lat prężnie działa Katedra Italianistyki kierowana przez prof. Cezarego Bronowskiego i jego współpracowników, także pochodzących z Włoch, którzy dbają o rozwijanie włoskich pasji wśród swoich studentów. Dzięki bogatej ofercie wyjazdów ERASMUS, w Toruniu średnio co pół roku można spotkać nowych miłośników tego miasta. Studenci przyjeżdżają tutaj na semestr i często mają ochotę zostać na dłużej, miasto stwarza im bowiem doskonałe warunki do nauki oraz zabawy, począwszy od atrakcji gastronomicznych, lokali rozrywkowych czy kulturalnych (Teatr Baj Pomorski, Centrum Sztuki Współczesnej czy Teatr Wilama Horzycy). Oprócz tego język włoski stał się popularny w liceach: można się go uczyć w IV, VII oraz VIII LO, gdzie uczniowie są przygotowywani do matury. Uczniowie toruńskich liceów mieli okazję gościć u siebie rówieśników z Włoch.

W obrębie miasta działa kilka firm, które prowadzone są przez Włochów. Najpopularniejsze z pewnością jest konsorcjum składające się z Aster Astaldi S.p.A i Termodinamica Ecologia S.p.A, których celem było zbudowanie spalarni śmieci dla miasta. Torunianom znany jest także ItalBuild, firma zajmująca się budową mieszkań, a poza tym w Toruniu na Jakubskim Przedmieściu włoski deweloper zbudował tzw. Pałac Milano. Innymi włoskimi firmami znanymi w Toruniu są Riello, która zajmuje się usługami grzewczymi oraz Beretta, która wykonuje kotły grzewcze w Polsce na bazie projektów włoskich. Ponadto dużą popularnością cieszy się włoski fryzjer i jego zakład w centrum miasta o nazwie Ricci & Capricci.

Władze miasta nawiązują współpracę między miastami na zasadzie miast partnerskich we Włoszech z Bolonią, a na poziomie całego województwa z regionem Veneto. Natomiast podczas realizacji projektu „Gen – Y City – Get into the swing of the City!” współpracowano także z Genuą.

Toruń kusi wszystkich nie tylko swoim malowniczym położeniem, ale przede wszystkim jest jednym z większych miast, w którym utrzymanie nie jest koszmarnie drogie i pozwala rozwijać się tutaj przedsiębiorcom oraz małym i większym firmom.

W zakamarkach duszy Neapolu

0

W zakamarkach duszy Neapolu

Założony przez Greków w VII wieku p.n.e, Neapol zyskał miano jednego z najważniejszych miast Wielkiej Grecji, do czego przyczyniło się korzystne położenie wśród bujnych dolin chroniących port, oraz łagodny miejscowy klimat. Przemierzając niezliczone biegnące wąsko jedna obok drugiej uliczki, jesteśmy świadkami spotkania się akcentów architektonicznych typowych dla licznych kultur, które panowały w Neapolu na przestrzeni lat. W 1734 roku miasto za siedzibę obrała królewska dynastia Burbonów, która odtąd sprawowała pieczę nad ogromnymi zbiorami dzieł sztuki i zabytkami archeologii. Jest to uzasadnienie wpisu Neapolu na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Przemierzając ulice Neapolu, wpadamy w wir ludzi i gwar odgłosów miasta, które wkrótce zaczyna dzielić się z nami opowieściami. Usłyszy je ten, kto przystanie na chwilę i będzie potrafił z dyskrecją wsłuchać się w to spontaniczne skrzypienie szeptanych opowiadań z życia codziennego. To pierwszy obraz, który maluje przed nami “porowate” miasto, którego tkanka socjo-antropologiczna wypisana jest na twarzach mieszkańców, zbyt często postrzeganych w ramach nieaktualnych już stereotypów.     

Państwo-miasto opisywane przez licznych podróżników Grande Tour; miasto stworzone z biegnących według osi pionowej warstw, miasto “nieskąpane przez morze” i wielokrotnie “zranione niemal do śmierci”, w którym współistnieją ze sobą odwieczne przeciwieństwa, ale gdzie mieszka też nieporównywalne piękno, które wprawia w osłupienie widza podziwiającego krajobraz na zatokę. Zanim zanurzymy się w jego prawdziwe czeluście, stworzone przez place, kościoły i zabytki, radziłbym rozpocząć od wspięcia się na wyżyny San Martino i spojrzenia stamtąd na zatokę: stąd można podziwiać dwa symboliczne zabytki, które nic sobie nie robią z upływu czasu i czujnym okiem czuwają nad metamorfozą, którą przechodzi Neapol: zamek Sant’Elmo i klasztor San Martino.

Z wysokości wzgórza najlepiej można dostrzec gęsty układ lawiny ulic, rozciągających się od Posillipo w Pizzofalcone (gdzie początkowo biło serce greckiego Neapolis od V wieku p.n.e.) aż po skonstruowany na przestrzeni czasu układ stratyfikacji architektonicznej, która nadaje kształt dzisiejszej metropolii.

Stąd możemy zagłębić się już w splot ulic przemierzając cadri i decumani (tak nazywane są najstarsze miejskie ulice) docierając do ulicy Toledo, która przecina hiszpańską część miasta, a której charakterystyczny układ geometryczny tworzą ciasno splatające się i osnute tajemnicą dzielnice quartieri spagnoli. Rozwikłanie ich supła budzi ciekawość zwiedzającego, który odtąd nie może nie zatrzymać się na każdym rogu wobec miliona niespodzianek.

W ten sposób docieramy do podziemnej części miasta, gdzie na odkrycie czeka wiele tajemnic Napolu, by po chwili wrócić znów na powierzchnię i zobaczyć na własne oczy cuda rzeźbiarstwa, jak choćby Cristo velato autorstwa Sammartino w osnutej tajemnicą Kaplicy Księcia San Severo. Wyruszając w dalszą wędrówkę z placu San Domenico Maggiore, należy koniecznie zatrzymać się na pyszną kawę w zabytkowej cukierni Scaturchio, a wreszcie pobłądzić między zaułkami San Gregorio i San Lorenzo, gdzie kwitnie królestwo tradycji rzemieślniczej szopki bożonarodzeniowej.

Wybierając wśród przepychu niezliczonych tradycyjnych pizzerii i gospód, miejsc idealnych na przerwę obiadową, najlepiej zatrzymać się na moment w pizzerii Di Matteo. Wystarczy obserwować przez chwilę tłum oczekujących na stolik gości zgromadzonych już przed lokalem, by przekonać się, że jedyny rodzaj rezerwacji, jak tu działa, to krzyknięcie na głos swojego własnego imienia! Między uliczkami poruszamy się niczym bohaterowie opowiadania, którego wielowątkowa fabuła powoli znajduje swoje rozwiązanie u stóp ulicy Mezzacannone, gdzie siedzibę ma jeden z najstarszych uniwersytetów w Europie, założony w 1224 roku przed Federico II oraz pełna książkowych perełek sztuki i architektury biblioteka Casa del Salvadore, której wejścia chroni zabytkowy,  jedyny w swoim rodzaju renesansowy dziedziniec.

Podczas spaceru główną ulicą przecinającą miasto docieramy do Duomo oraz połączonej z nim kaplicy San Gennaro, poświęconej patronowi neapolitańczyków; symbolu kultu sacrum i profanum zastrzeżonego dla wiernych i laików. Podziwiać tam można również bogatą kolekcję sztuki rzeźbiarskiej (w złocie i brązie), wspaniały skarb zaklęty w czasie, zachowany dzięki datkom możnych i władców. Spacerujemy z tego miejsca w kierunku Maschio Angioino, który stanowi symboliczną reprezentację miejscowej władzy królewskiej, a którego zmieniająca się nazwa (np. na Castel Nuovo) podążała śladem losów kolejnych zasiadających na tronie Neapolu dynastii. Kilka kroków od zamku i już jesteśmy u stóp Palazzo Reale: radzę wejść do środka schodami Picchiatti, aby następnie zwiedzić pełne przepychu wnętrza i w końcu dotrzeć do Biblioteki Narodowej z widokiem na zatokę. I tak nie można zapomnieć o wizycie w znajdującym się naprzeciwko Gallerii Umberto I Teatro San Carlo, jednym z antycznych teatrów europejskich, osławionym dzięki swojej historii muzycznej i pięknie architektonicznym. W tej urokliwej enklawie, mijając malutki plac Trieste e Trento, docieramy do Piazza Plebiscito, skąd możemy podziwiać rzucającą się w oczy ramę portyku z kopułą kościelną poświęconą San Francesco di Paola.

Nieodłączny punkt wizyty to spacer wzdłuż morza ulicą Caracciolo. W końcu można poczuć zapach morskiej bryzy, podziwiać z oddali wyspę Capri, a następnie udać się do Borgo Marinari, wysepki, której strzeże potężny Castel dell’Ovo, w którym zmarł ostatni cesarz rzymski Romulus Augustus w 476 roku n.e, pozbawiony władzy przez Odoakra. To posępna data, wieszcząca upadek Imperium Rzymskiego. Przebywając w tamtej jakby zawieszonej na wodzie części miasta, można docenić w pełni miejscową sztukę kulinarną, przebierając wśród niezliczonych restauracji. Już sam zapach wydobywający się z kuchni zachęca do przyjęcia zaproszenia.

Poza zaproponowanym szlakiem turystycznym, istnieją jeszcze tysiące innych! Jakkolwiek ekscentryczna byłaby prawda, jaką opowiada nam o sobie miasto, zawiera się w niej wiele przekrzykujących się nawzajem wątków narracyjnych, które niestrudzenie odkrywają przed nami niezliczone odcienie tamtejszej rzeczywistości, zawsze zmiennej, utkanej z głosów i kolorów ciągle odznaczających się swoją specyfiką i których “ciągle jest się spragnionym”, jak śpiewa jeden z najbardziej trafnych i oryginalnych tłumaczy ich specyfiki, Pino Daniele.

Venzone w Friuli –Wenecji Julijski: Wśród średniowiecznych murów, mumii i dyń

0

Venzone  w Friuli –Wenecji Julijski: Wśród średniowiecznych murów, mumii i dyń

Kiedy jedzie się do Włoch przez Klagenfurt, pierwszą miejscowością, jaką napotykamy wjeżdżając do Bel Paese jest Tarvisio, miasto słynne jako ośrodek narciarski, geograficzny i etniczny punkt spotkań trzech wielkich światów europejskich: łacińskiego, germańskiego i słowiańskiego.  Minąwszy Tarvisio można wyjechać z autostrady i aż do Udine poruszać się zwykłą szosą w kierunku Pontebbana, długą widokową drogą, rozciągającą się pomiędzy Alpami Julijskimi a Dolomitami. Trasa ta usiana jest malowniczymi wioskami, alpejskimi pastwiskami, rzekami o krystalicznych wodach, ale również starymi trasami kolejowymi, fortyfikacjami z pierwszej wojny światowej i opuszczonymi po upadku żelaznej kurtyny koszarami wojskowymi. Mniej więcej po godzinie jazdy pośród malowniczo pięknego krajobrazu dojeżdża się do miasteczka Venzone, w którym naprawdę warto zrobić postój. O uroku tego miejsca zapewnia nas znak informacyjny z napisem „zabytek narodowy”. Venzone, zaludnione przez około dwa tysiące mieszkańców, to gmina należąca do rejonu Carnia, niedaleko nieco większej  miejscowości  Gemona. Już na samym wjeździe zwiedzający zostaje przywitany wspaniałym pasem murów obronnych, które obejmują całe miasteczko, otoczone także fosą, dziś wypoczynkowym obszarem zieleni. Na antycznej, głównej bramie wejściowej, powiewa flaga Friuli, na niebieskim tle rzymski orzeł, upamiętniający ślady pozostawione przez Imperium w tym regionie: nazwa Friuli pochodzi z łacińskiego Forum Iulii.  Uważny obserwator z pewnością zauważy, że miasteczko jest bardzo zadbane, nawet w najmniejszych szczegółach. By zrozumieć ten fakt należy cofnąć się do roku 1976, który dla Venzone był swoistym początkiem, startem od zera. Wieczorem, 6 maja około godziny 9, silny wstrząs ziemi zniszczył około dziesięciu miasteczek Friuli; wśród nich ucierpiało także Venzone. Miasteczko, nazwane w 1965 roku narodowym zabytkiem, przetrwało dwie wojny światowe bez zniszczeń, pozostając przy starej, słabej strukturze zabudowy domów. Venzone podczas trzęsienia zostało praktycznie zrównane z ziemią, a to, co pozostało po pierwszym wstrząsie, runęło doszczętnie po dwóch kolejnych, które miały miejsce dwa miesiące później, we wrześniu. Dzięki wytrwałości i upartości friulijskiej ludności, ale także dzięki międzynarodowemu wsparciu, zaledwie w kilka lat, stare miasteczko odrodziło się  praktycznie  w  takie, jakie było wcześniej; wrócił blask przepięknego średniowiecznego centrum stając się ponadto jednym z najsłynniejszych przykładów odbudowy na polu architektonicznym i artystycznym na świecie. „Odrodziło się tam, gdzie było”, mówią jego dumni mieszkańcy. Dzisiaj Venzone jest jedynym w  Friuli-Wenecji Julijskiej miastem mającym mury obronne z XIII wieku. Można zwiedzić go i zakochać się od pierwszego wejrzenia. Zaraz za wieżą, która znajduje się w głównej bramie po lewej stronie można zauważyć pozostałości kościoła, nigdy nie odbudowanego. Jego fasada, cudem utrzymująca się jeszcze, mieści w sobie pustą rozetę, bez witraży, razem z marmurowymi podłogami, bez pokrycia dachowego: jest lakonicznym „memento”, które nawołuje nas do przemyśleń nad zaistniałą tragedią. Życie jednak idzie naprzód, stąd kilkadziesiąt metrów dalej mieści się główny plac, pulsujące serce miasteczka. Na prawo możemy podziwiać wspaniały budynek Urzędu Miasta, wykonany w stylu weneckim. Budowla mocno ucierpiała podczas trzęsienia, dlatego też została całkowicie rozebrana i wiernie odbudowana kawałek po kawałku. Mamy tu do czynienia ze wspaniałą konstrukcją w stylu późnego gotyku, z wpływami toskańsko–weneckimi. Na wieżyczce można dostrzec lwa Św. Marka, antyczny symbol dominacji weneckiej. Obowiązkowa przerwa w kawiarni Caffé Vecchio, gdzie w miłej friulijskiej atmosferze można zjeść obiad (zimą przy pięknym kominku) lub po prostu napić się dobrej kawy albo cappuccino przy barze, w towarzystwie życzliwej, pełnej ciepła friulijskiego, kelnerskiej obsługi.

Na ulicy prowadzącej do Katedry znajduje się wiele pięknych, rzemieślniczych sklepów, ale także sklep lokalnej mleczarni, gdzie można zakupić pyszne regionalne sery, wśród nich najdoskonalszy Montasio. Z głównego placu widać dzwonnicę Katedry, która zachwyca nas bielą swoich kamieni i uwodzi wdziękiem. Kościół w połowie został zniszczony przez majowe trzęsienie ziemi, natomiast dzwonnica cudownie ocalała pozostając nienaruszona, by kolejno we wrześniu rozsypać się w piach. Budynek ten na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych został szczegółowo zrekonstruowany poprzez anastylozę, czyli odbudowę przy użyciu oryginalnych fragmentów. Dzisiaj powrócił do swojej poprzedniej chwały, stał się symbolem odbudowy Venzone. Już z paru zewnętrznych szczegółów można odczytać pewne wpływy szkoły wenecko–bizantyjskiej. W jego wnętrzu zachował się cykl fresków z XIV wieku, podczas gdy te kolejne z późniejszych lat zostały utracone na zawsze. Również we wnętrzu kościoła mieści się kamień nagrobny księcia Bolesława Bytomskiego z dynastii Piastów z Bytomia, który to wyjechał razem z imperatorem Karolem IV na koronację, lecz nigdy z niej nie powrócił. Bogato zdobiona płyta nagrobna została zniszczona przez trzęsienie ziemi; dzisiaj po kompetentnie odbytej konserwacji na nowo można ją podziwiać w całej okazałości. W 1647 roku, podczas prac konserwatorskich kościoła, odnaleziono w jego podziemiach mumie. Okazało się, że za zaistniałe zjawisko odpowiedzialny jest grzyb, który wegetuje w grobach Katedry: powoduje on szybkie wysuszanie skóry martwych, zmieniając ją w jakby pergamin. Mumie stały się tak znane, że sam Napoleon podczas przejazdu swojej kampanii w tej okolicy chciał je zobaczyć. Początkowo było ich około 40, niektóre z nich zostały przewiezione do Padwy, Paryża i Wiednia w celu poddania badaniom naukowym. Dzisiaj pięć z nich jest udostępnionych dla zwiedzających: znajdują się w podziemiach byłej kaplicy św. Michała, mieszczącej się obok Katedry. Ciekawy jest sposób, w jaki należy zakupić bilety, by obejrzeć mumie: przy wejściu do kaplicy nie ma żadnej kasy z biletami, ponieważ przestrzeń, na jakiej są eksponowane jest zbyt mała, dlatego też pomyślano o drzwiach obrotowych na żetony, które można zakupić w różnych sklepach i kawiarniach w mieście. To sposób na oszczędność, ale również na przyciągniecie turystów do lokalnych działalności oraz poczucie się jak w domu dzięki życzliwości i przyjaźni miejscowej ludności. Oprócz spacerów pośród kamiennych uliczek, które wiją się wzdłuż średniowiecznych murów, można wyjść poza granice miasteczka i wspiąć się po górach starym, celtyckim szlakiem, łączącym piętnastowieczne kościółki znajdujące się w okolicy.  Atmosfera staje się jeszcze bardziej średniowieczna, kiedy przyjeżdża się do Venzone pod koniec października, podczas Święta Dyni. Wtedy to miasteczko wypełnia się wojownikami, szlachciankami i rycerzami, wszyscy bawią się wesoło, ale przede wszystkim uroczyście świętuje się dynię, przygotowując i gustując wytworne z niej potrawy. To cudowne miasteczko, jak wiele innych, jakie oferują nam Włochy, godne odwiedzenia, niepowtarzalne w swojej opowieści, którą przekazują nam jego stare kamienie…

Polonia Oggi: LOT aumenta l’offerta per la stagione estiva

0

Questa notizia è tratta dal servizio POLONIA OGGI, una rassegna stampa quotidiana delle maggiori notizie dell’attualità polacca tradotte in italiano. Per provare gratuitamente il servizio per una settimana scrivere a: redazione@gazzettaitalia.pl

La compagnia di bandiera LOT ha annunciato che durante l’estate aumenterà la frequenza di alcune tratte. Saranno disponibili più collegamenti tra Varsavia e Berlino, Cracovia, Budapest, Praga, Los Angeles, Tokyo e Tel Aviv, così come tra Cracovia e Chicago. In totale, si tratta di 130 voli alla settimana in più rispetto alla scorsa stagione estiva. LOT ha anche annunciato la comparsa di 12 nuove rotte, che collegheranno l’aeroporto Chopin di Varsavia con Singapore, Billund, Dubrovnik, Kaunas e Mosca Domodedovo. Nel 2017 la compagnia di bandiera polacca ha servito oltre 6,8 milioni di persone, ovvero 1,5 milioni in più rispetto al 2016 e 2,5 milioni in più rispetto al 2015. L’obiettivo di LOT è raggiungere quota 10 milioni di passeggeri all’anno entro il 2020. L’anno scorso la flotta è stata ampliata con quattro nuovi aerei: due Boeing 787 Dreamliner e due B737 MAX 8. Nel 2018 si verificherà un’ulteriore espansione.

Fonte: pap.pl

GAZZETTA ITALIA 67 (febbraio-marzo 2018)

0

Gazzetta Italia 67 vi aspetta negli Empik e in molti punti InMedio, con in copertina una splendida veduta di Firenze! Della città di Dante si parla ampiamente in questo numero che nella sezione viaggi racconta la meraviglia delle ville palladiane vicentine e le bellezze umbre di Assisi e Perugia. Arte, teatro e cinema sono trattati attraverso le interviste allo straordinario pittore italo-polacco Robert Stpiczyński, capace di riprodurre in modo perfetto i capolavori dei grandi maestri del Rinascimento, alla infaticabile attrice Małgorzata Bogdańska che insieme al marito Marek Koterski sta lanciando il format del teatro in valigia, mentre per il cinema Jerzy Gruza ci racconta con umorismo le sue contraste avventure italiane. Ma su questo numero si parlerà anche di moda e dei marchi polacchi e italiani che hanno sfilato alla Berlin Fashion Week e poi ancora degli italiani a Cracovia e Wrocław e come sempre di cucina, vino, lingua e cultura con tutti gli appuntamenti degli Istituti Italiani di Cultura in Polonia.

Polonia Oggi: Mostra di kimono al museo Manggha di Cracovia

0

Questa notizia è tratta dal servizio POLONIA OGGI, una rassegna stampa quotidiana delle maggiori notizie dell’attualità polacca tradotte in italiano. Per provare gratuitamente il servizio per una settimana scrivere a: redazione@gazzettaitalia.pl

Il museo di arte e tecnologie giapponesi Manggha di Cracovia ha inaugurato ieri una mostra sui kimono tradizioni provenienti dal paese del Sol Levante. Si tratta di capi regalati al museo dalle collezioni private di Reiko Nagakura e Małgorzata Olejniczak. La curatrice Joanna Haba ha detto che si potranno ammirare vari tipi di kimono, fatti a mano o a macchina. L’elemento fondamentale della mostra è rappresentato dalla diversità, ottenuta grazie ai vari tipi di tessuti e alle differenti decorazioni che abbelliscono l’abito tradizionale giapponese. Con il miglioramento delle tecniche e il contributo degli stilisti, il kimono ha ottenuto un posto di diritto tra le più belle forme dell’arte nipponica. I temi raffigurati sui vestiti sono legati alle stagioni e al mondo naturale, con piante, animali, acqua, onde, nuvole e fiocchi di neve. L’esposizione è visitabile fino al 4 aprile.

Fonte: pap.pl