Włoski czasownik piacere jest jednym z tych, których uczymy się na początku nauki języka włoskiego, który pozwala nam wyrazić nasze gusta i upodobania w pozornie prosty sposób. Często jednak jest używany w sposób nieprawidłowy. Spowodowane jest to tym, że wiele osób kojarzy ten czasownik jedynie z jego bezosobową formą i traktuje go jako odpowiednik polskiego lubić (1), nie pamiętając, że w pewnych kontekstach odpowiada on również czasownikowi podobać się (2) i odmienia się podobnie jak pozostałe czasowniki w języku włoskim (io piaccio, tu piaci, lui/lei/Lei piace, noi piacciamo, voi piacete, loro piacciono). Aby uniknąć wątpliwości, warto od samego początku nauki kojarzyć piacere z polskim odpowiednikiem podobać, zwłaszcza że obydwu czasowników używa się tak samo:
- Mi piace il caffè. – Lubię kawę.
- Mi piacciono le ragazze alte. – Podobają mi się wysokie dziewczyny.
- Io ti piaccio. – Podobam Ci się.
Najczęstszym błędem jest uzgadnianie tego czasownika z dopełnieniem dalszym, a nie z podmiotem. Piacere wskazuje na podmiot, czyli kto i co mi się podoba lub nie, a osobę, która lubi lub nie lubi kogoś lub czegoś, wyraża się za pomocą zaimka osobowego dopełnienia dalszego. Na przykład w (1) zdaniu podmiotem gramatycznym, z którym uzgadniamy czasownik jest il caffè, natomiast mi to zaimek osobowy dopełnienia dalszego, który wskazuje kto lubi kawę. Kiedy dopełnienie dalsze wyrażone jest zaimkiem osobowym, można używać jego form akcentowanych i nieakcentowanych. Zaimki osobowe dopełnienia dalszego mają następujące formy: ti / a te, le / a lei, gli / a lui, ci / a noi, vi / a voi e a loro/ gli. W przypadku, gdy element, który się podoba jest liczbą mnogą, używa się liczby mnogiej czasownika piacere, czyli piacciono, np.
- Mi piacciono i vestiti lunghi. – Podobają mi się długie sukienki.
Kiedy podmiotem nie jest rzeczownik, ale czynność wyrażona bezokolicznikiem (5) albo całym zdaniem, piacere występuje w trzeciej osobie liczby pojedynczej (6).
- Mi piace viaggiare. – Lubię podróżować.
- A lei piace che tu venga a visitarla. – Podoba jej się to, że ją odwiedzisz.
Piace i piacciono wskazują na czas teraźniejszy, ale możliwe jest ich odmiana we wszystkich czasach i trybach. W czasach złożonych (tempi composti) piacere jest zawsze odmieniony z czasownikiem posiłkowym essere. Jeśli chcemy wyrazić określoną opinię na temat kogoś lub czegoś użyjemy passato prossimo (7), czasu imperfetto użyjemy do opisania czegoś, co zwykliśmy robić w przeszłości (8) lub do wyrażenia zmiany w naszych przyzwyczajeniach (9). W czasach przeszłych zaimek dopełnienia dalszego nie zmienia formy czasownika, jego forma jest więc taka sama jak w czasie teraźniejszym.
- Il film che ho visto ieri sera mi è piaciuto molto!
- Quando abitavo a Napoli, tutte le mattine mi piaceva prendere il caffè al bar.
- Prima mi piaceva molto partecipare ai grandi concerti, ma adesso non mi piace più perché non mi sento sicura.
Aby utworzyć zdanie przeczące z czasownikiem piacere, należy poprzedzić czasownik partykułą przeczącą non (nie), stawiając ją przed zaimkiem dopełnienia dalszego w formie nieakcentowanej (10) lub po tym zaimku, gdy jest on formie akcentowanej (11).
- Non mi piace.
- A me non piace.
Spośród innych czasowników, które mają konstrukcję podobną do piacere, należy wyróżnić occorrere, mancare, servire, interessare i sembrare.
