Frida Kahlo w stajniach papieskich na Kwirynale

0
1244

tłum. Katarzyna Kurkowska

Stajnie Kwirynalskie do 31 sierpnia 2014 będą gościć serię prac przedstawiających całokształt kariery artystycznej Fridy Kahlo. Jest to ponad 40 obrazów o różnej tematyce: autoportrety i portrety, pejzaże meksykańskie i martwa natura, na co dzień „porozrzucane” po muzeach i galeriach całego świata. Symbol bujności artystycznej charakterystycznej dla kultury meksykańskiej, broszura informacyjna do wystawy opisuje Fridę Kahlo jako buntowniczkę, ocultadora, ironiczną pasjonatkę sztuki.  

Kahlo urodziła się w Coyoacan w Mexico City 6 lipca 1907 roku i zmarła 13 lipca 1954, była córką Matilde Calderon pochodzenia hispano-amero-indiańskiego i Guillermo Kahlo, fotografa urodzonego w Niemczech w rodzinie węgierskich Żydów. Urodzona z wadą kręgosłupa, w wieku 18 lat ucierpiała w poważnym wypadku komunikacyjnym, który zmusił ją do przejścia niezliczonych operacji i na [cml_media_alt id='113538']Medoro - Frida Kahlo (2)[/cml_media_alt]lata unieruchomił w łóżku. Jej życie było głęboko naznaczone bólem. Swoją działalność artystyczną rozpoczęła od malowania autoportretów. „Ja sama, czyli to, co znam najlepiej”, temat, do którego powracać będzie często także później, tworząc całą serię niezwykle wymownych prac, wyrażających niemalże obsesyjny stosunek do okaleczonego ciała.

Jej twarz, malowana ostrą kreską, w realistycznych proporcjach i naznaczone symbolicznymi szczegółami, uosabia jej pełne przeszkód poszukiwania własnej tożsamości w obrębie kultury meksykańskiej, przeszłej i współczesnej. Za przykład niech posłuży portret z plakatu wystawy, opowiadający o osobistych pasjach i reelaboracji kulturowej, na którym naokoło poważnej i surowej twarzy artystki obecne są małpki, motyle, liście, a także misterny i efektowny naszyjnik ozdobiony kolibrem. Na innym autoportrecie na czole Fridy pojawia się wizerunek twarzy jej męża, Diego Riviery, myśl wciąż obecna, pilnie domagająca się wyrażenia, odsłonięcia i udostępnienia światu. Interpretacja samej siebie zmienia się z biegiem czasu. Artystka stopniowo oszpeca rysy twarzy, wzbogacając i różnicując detale ją definiujące. Zachowuje wciąż te same wymiary i proporcje, i tak oto autoportrety pozostają odciśnięte w pamięci odbiorcy ze względu na swoją niepowtarzalną żywiołowość, dramatyczną, wulkaniczną, wręcz niepokojącą siłę wyrazu. Jest to rodzaj niezapomnianej magii.

Warta uwagi jest także seria rysunków przedstawiających uczucia i emocje: radość, ból, spokój, wściekłość, gniew, niepokój, nienawiść, miłość, przyjaźń. Zdecydowane, silne i klarowne pociągnięcia pędzla przykuwają uwagę odbiorcy i wciągają go w ostre i pełne cierpienia introspektywne poszukiwania artystki.

[cml_media_alt id='113539']Medoro - Frida Kahlo (3)[/cml_media_alt]

Mnogość punktów widzenia, z których można analizować złożoną twórczość Fridy Kahlo jest przedmiotem wielu konferencji specjalistów: pustka, instrospekcja analityczna osobowości i jej trudnego ludzkiego losu, poszukiwanie własnej tożsamości, aspekty polityczne i kulturowe w ramach historii Meksyku, powiązanie z antycznymi mitami i nawiązania do poezji i literatury, powiązanie z głównymi nurtami jej czasów: futuryzmem, metafizyką, ruchem Novecento Italiano i surrealizmem. Osobowość Fridy, bogata i fascynująca, zachęca do odbycia filmowej podróży poprzez doświadczenia kilku wielkich kobiet, w celu zapoznania się z ich dziełami i zrekonstruowania mozaiki wrażliwości współczesnej kobiety.