Slide
Slide
Slide
banner Gazzetta Italia_1068x155
Bottegas_baner
baner_big
Studio_SE_1068x155 ver 2
LODY_GAZETTA_ITALIA_BANER_1068x155_v2
ADALBERTS gazetta italia 1066x155

Strona główna Blog Strona 133

Parmigiana di Melanzane

0

Federico Muraca

Składniki dla 6 osób:

1,5 kg bakłażanów

300 g sera caciocavallo lub mozzarelli

Dorodny pęczek bazylii

1 dl oliwy Extra Vergine

Do smażenia olej z orzechów arachidowych

½ cebuli

1 ząbek czosnku

Do smaku szczypta grubej soli

Do smaku szczypta drobnej soli

150 g parmigiano reggiano

2 butelki po 700 ml przecieru pomidorowego

Przygotowanie:

Bakłażany należy najpierw umyć, wysuszyć, odciąć ich zieloną część i pokroić wzdłuż na grubość ok. 1 cm. Następnie włożyć bakłażany do dość dużej miski, aby pomieściła je wszystkie, układając je warstwami posypanymi grubą solą. Odstawić na przynajmniej godzinę, aby mogły wydzielić sporą część ich gorzkawego soku.

Po czym przechodzimy do gotowania!

Drobno posiekać połowę cebuli i ząbek czosnku. Ci, którzy bardziej kochają Italię mogą dodać do posiekanych warzyw również odrobinę ostrej papryki Peperoncino! Do rondla włożyć posiekaną cebulę i czosnek oraz wlać 4 łyżki oliwy Extra Vergine, a następnie smażyć, aż zarumienienią się warzywa. Dodać przecier pomidorowy i gotować aż sos nie zgęstnieje. Przyprawić solą (sól do sosów dodaje się jako ostatnią!) i dodać kilka listków bazylii rozdrobnionych w dłoniach. Po odczekaniu wyznaczonego czasu należy wziąć bakłażany i osuszyć je za pomocą bawełnianej tkaniny, po czym usmażyć na oleju z orzechów arachidowych. Po usmażeniu, ponownie osuszcie bakłażany, aby pozbyć się nadmiernej ilości oleju. W międzyczasie, pokrójcie ser caciocavallo lub mozzarellę w kostki. Jeśli zdecydujecie się na mozzarellę radzę najpierw odłożyć ją do cedzaka przykrytą niewielkim ciężarem na pół godziny, aby w ten sposób trochę się osuszyła. W przeciwnym wypadku podczas gotowania cała zebrana w niej woda mogłaby sprawić, że Parmigiana będzie bardziej wilgotna niż oczekiwaliśmy.

Przechodzimy do końcowej fazy przygotowania!

Polejcie dno naczynia żaroodpornego wcześniej przygotowanym sosem pomidorowym i rozpocznijcie układanie bakłażanów jeden obok drugiego. Kolejność musi być następująca: bakłażan, sos pomidorowy, parmigiano, caciocavallo i bazylia. Postępujcie tak aż do wykorzystania wszystkich składników, tworząc ostatnią warstwę jedynie z bakłażanów, sosu pomidorowego i parmezanu.

Rozgrzejcie piekarnik do 200°C i pieczcie wszystko przez około 30-40 minut w zależności od pieca! Parmigiana będzie gotowa, kiedy na jej wierzchu utworzy się chrupiąca skorupka, która sprawi, że będziecie mieli ochotę ją natychmiast zjeść!

Podawajcie ją zarówno na ciepło jak i na zimno!

LIGABUE: “BUONANOTTE ALL’ITALIA”

0

Matteo Mazzucca

Luciano Ligabue, da tutti chiamato Ligabue o meglio “Il Liga”  è un cantautore, regista, scrittore e sceneggiatore italiano.

Ligabue non ha avuto un esordio facile nel mondo dello spettacolo.

Autorevoli esperti dicevano di lui. “Con questa voce rauca, non può piacere, non avrà mai successo”. E si sbagliavano!  Ligabue piace a giovani e giovanissimi, riempie gli stadi con i suoi concerti e canta davanti a centinaia di migliaia di fan in delirio.

Le sue canzoni sono delle poesie. All’Italia ha dedicato questi bellissimi versi “Di carezza in carezza, di certezza in stupore, tutta questa bellezza senza navigatore”.

Il nostro paese è pieno di difetti, ma dopo tutto quello che ha passato e quello che ha dato al mondo riuscirà a superare anche il difficile momento che sta vivendo.

Così Ligabue con la canzone “Buonanotte all’Italia” ricorda: la guerra e la resistenza, la nascita della repubblica, la lotta al terrorismo, le sfide in bicicletta tra Coppi e Bartali, il record di Sara Simeoni, la prima donna al mondo che ha saltato due metri, i campionati del mondo di calcio, il cinema italiano, Marcello Mastroianni e Sophia Loren conosciuti in tutto il mondo, Enzo Ferrari con le sue auto da corsa e la musica italiana.

Luciano Ligabue è tra i 13 cantanti che hanno reso omaggio al cantautore Pierangelo Bertoli, con un concerto a lui dedicato (Biagio Antonacci, Claudio Baglioni, Elisa, Tiziano Ferro, Giorgia, Lorenzo Jovanotti, Litfiba, Fiorella Mannoia, Negramaro, Nomadi, Renato Zero e Zucchero).

Pierangelo Bertoli, nato in piccolo paese dell’Emilia da una famiglia operaia, a tre anni fu colpito da una grave forma di poliomielite che lo privò della funzionalità degli arti inferiori e lo costrinse a vivere muovendosi su una sedia a rotelle.

A ventitré anni gli diedero una vecchia chitarra e dopo un anno di esercizi da autodidatta, cominciò a comporre le prime canzoni e le suonò, dapprima di fronte agli amici e poi davanti a platee sempre più vaste.

La canzone che più lo rappresenta è “A muso duro”. Pierangelo Bertoli parla della sua vicenda umana così:

 “Canterò le mie canzoni per la strada

ed affronterò la vita a muso duro

un guerriero senza patria e senza spada

con un piede nel passato

e lo sguardo dritto e aperto nel futuro”.

É proprio questo il messaggio di Pierangelo Bertoli e di Luciano Ligabue: affrontare il futuro di petto, a muso duro, nonostante le difficoltà che si possono incontrare.

E allora salutiamo l’Italia con le parole di Ligabue: “Buonanotte all’Italia, deve un po’ riposare tanto a fare la guardia c’è un bel pezzo di mare!”.

Matteo Mazzucca

www.lekcje-spiewu.com

www.lezionidicanto.net

 

Marketing turistico o scozzesi furbacchioni?

0

Non tentero’ certamente di dare delle definizioni di tipo didattico ma mi limitero’ a raccontarvi le mie esperienze di viaggio lasciando a voi le conclusioni.
Una cosa e’ certa: io e la mia compagna nello scegliere le destinazioni delle vacanze, ci facciamo molto influenzare dai film visti nelle sale dei cinema.
Quest’anno, nella fattispecie, i  due film che hanno determinato la scelta finale sono stati Angel’s share e Skyfall. Il primo ha un titolo che incuriosisce visto che la traduzione letterale sarebbe (la parte che spetta all’Angelo); ebbene vedendo il film, ve lo consiglio, si capisce che detta parte viene definita come quella porzione di whisky nel barile che evapora con il passare degli anni. La commedia inglese narra di come la bevanda alcolica scozzese, sia divenuta oggetto di interesse di collezzionisti che in alcuni casi rari sono disposti a sborsare quote impressionanti per aggiudicarsi alcune pregiate qualita’ rare.
Il secondo film con la magistrale colonna sonora di Adele, e’ appunto la fortunata saga di James Bond l’agente segreto che iin questa occasione si rifuggia , scappando dall’ ennnesimo ” cattivo” nella sua casa dell’ infanzia nei pressi delle montagne di Glencoe , appunto in Scozia.
Chi  ha gia’ letto i miei articoli sapra’ che il mio destriero romantico dei tempi moderni e’ proprio la mia moto,  con la quale cavalco l’onda delle mie avventure e ne assaporo ogni chilometro.
Consultando le cartine per la preparazione, mi rendo subito conto che si tratta di un viaggio lungo e impegnativo quello di raggiungere da Varsavia le Highlands scozzesi  con passeggero, bagagli e la quasi certezza di beccarsi delle pioggie costanti in quei climi del nord.
In questa fase di crisi del giornalismo freelance, cerco anche di trovare amici residenti lungo il tragitto per poter alleviare gli esborsi economici da fare  per un viaggio da „turista fai da te” ( sicuramente molto piu’ oneroso di un all inclusive per l’ Egitto).
Prima tappa Varsavia -Hannover
850 km di noiosa autostrada ci separano dall’ incontro con Beata, una cara amica della mia compagna che , non solo ci ospita, ma ci scarrozza anche igiro per la citta’. Hannover di sera e’ piena di vita e, durante l’estate, lungo il lago si radunano migliaia di giovani a bere qualcosa di fresco e cercare l’anima gemella. La citta’ si presenta ordinata, e nonostante i pesanti bombardamenti della seconda guerra mondiale,  ha preservato il suo maestoso municipio con una vista panoramica straordinaria. Quello che salta subito all’occhio, sono i prezzi relativamente calmierati e non esosi dei bar e dei ristoranti, segnale di una Germania che ha saputo reagire alla crisi di questi ultimi anni.
Tappa successiva in Belgio, dove ho solo il tempo di mostrare ad Anna la cittadina di Bruges ( da non perdere). L’eleganza fiamminga e queste piazze sontuose vicino ai canali sono un vero patrimonio dell’ Unesco.
La prima sorpresina  me la fanno gli amici dell’eurotunnel chiedendomi 110 euro per attraversare col treno il tunnel  della manica. Ma come? Su internet c’era scritto 24 euro!! Vabbe’… Facciamo tesoro per il futuro delle esperienze negative.
L’arrivo a Londra , tra la guida a sinistra, il caos e il gps che non si orienta bene, mi fa prendere la decisione il giorno dopo di lasciare la moto e visitare Londra con tutti i mezzi pubblici possibili. Iniziamo con la metro, navighiamo sul Tamigi sotto il big ben, osserviamo dalla funivia i docks camminiamo  lungo le strade di Soho sino alla meta  agognata: lobsters and burgers e’ una catena di ristoranti che vendono solo astice e hamburghers di qualita’ sopraffina. L’ attesa per avere un tavolo puo’ arrivare fino a 2 ore e il cameriere siciliano mi confessa che il locale vende oltre 600 astici al di!
Londra – Glasgow e il diluvio universale
La buona stella che ci aveva preservato dalla nuvoletta di Fantozzi, ci abbandona ai confini tra Inghilterra e Scozia; una pioggia sempre piu’ insistente e un freddo pungente ci colpiscono a 200km da Glasgow. Gli stivali di entrambi sono zuppi d’acqua al loro interno. Inizio a presagire possibili febbroni che potrebbero pregiudicare il resto del viaggio. Ci fermiamo in un area di servizio infreddoliti e un po’ annichiliti dalla pericolosa quantita’ d’acqua che nonostante tutto scivola via dalle mie ottime gomme Metzeler tourrance.
Anna alza timidamente il dito e mi indica un cartello equivalente all’oasi per il viandante del Sahara….. HOTEL !
Seconda lezione del turista fai da te. L’albergo e’ gia prenotato a Glasgow quindi perdiamo i soldi di quella prenotazione ma nel complesso salviamo la pellaccia. Quella stanza dell’albergo mi sembrava un paradiso! Accendiamo il riscaldamento, ( si avete capito bene) e mettiamo ad asciugare i nostri panni fradici. Una cenetta fantastica con personale di sala e di cucina polacco rimette il nostro humor e lo spirito di squadra i livelli appropriati.
Oban, una cittadina sul mare nelle higlands occidentali , e’ la meta che raggiungiamo senza eccessivi patemi d’animo.
I prezzi sono davvero da alta stagione. Non si trova nulla sotto i 500 zloty e con quella cifra ci i deve accontentare di alberghi modesti e fatiscenti a volte con colazione e wi fi extra. Il paesino e’ tutto raccolto intorno al mare con degli scorci di paesaggi mozzafiato conditi dai versi dei gabbiani, un vero paradiso. La fabbrichetta dell’ omonimo whisky sara’ meta della nostra visita ma rimane memorabile la scorpacciata di granchio gigante, ostriche e salmone sul molo all’ aperto. Personale polacco anche qui che ci accoglie con affetto  e soprattutto per la prima volta non ci da il solito salasso di conto.
Cerco di. Frenare la mia compagna che vorrebbe saccheggiare i negozi di souvenirs  per acquistare tweed, whisky, maglioni di lana shetland e quant’altro. Le faccio presente che viaggiamo con una moto e non un tir e questo salva anche la mia povera carta di credito gia’ assottigliata.
In quei giorni divento un vero inglese , nel senso che guardo con molta attenzione le previsioni metereologiche , e la mattina appena sveglio, subito andavo alla finestra e rivolgevo uno sguardo al cielo sperando nella clemenza di Giove pluvio.
Nel tratto Oban-Glencoe-Edimburgo metto in azione le mie due camerine on board . I paesaggi che mi si presentano al cospetto meritano tutti i chilometri sinora percorsi. Queste montagne verdissime, cariche di storia, di battaglie. Fendiamo con i nostri caschi un’aria frizzante e pulitissima. Di tanto itanto ci si  presentano laghi con acqua azzurra  .  Non moltissimi i motociclisti incontrati ma scopriamo che si salutano con un cenno del capo a differenza del saluto tradizionale con mano o piede.
Arrivati ad Edimburgo, nonostante il salasso dell’albergo, ci troviamo una citta’ dove si respira il fermento culturale ( date un ’ occhiata sul web a 2 manifestazioni come esempio : fringe e tatoo  ) . Personalmente percepisco dei lievi attacchi di agorafobia a camminare tra questi sciami di turisti , molti dei quali italiani ma  quello che salta subito agli occhi e’ l’ organizzazione dei polacchi ; oltre ad avere una catena di negozi con prodotti loro , hanno anche uffici che si occupano del collocamento, della contabilita’  e dei traslochi dei cittadini polacchi. Complimenti!
E’ gia’ giunto il momento di ritornare a Varsavia. Non me la sento di fare tutto il percorso via strada; opto quindi per una soluzione traghetto da Newcastle sino ad Amsterdam per la „modica” cifra di 450 euro!!
Partito da Edimburgo con il serbatoio della mia honda semivuoto, mi avvio a sud verso Newcastle su una strada che costeggia. Il mare. Dopo aver percorso oltre 40 km in riserva, inizio a chiedermi se questi signori  fanno benzina o vanno a spinta. Rimanere a secco sarebbe gravissimo e rischierebbe di farmi perdere tempo con carro attrezzi e altro e perdere il traghetto. Sudo freddo, vado a 60km orari in 5ta marcia e al brimo bivio mi infilo in una strada di campagna disperato e molto adirato. Arrivo ad una casetta isolata con una macchina parcheggiata. Mi fermi suono il campanello ( era proprio un campanello vecchia maniera) non risponde nessuno. La porta e’ aperta e abbozzo un :- anybody there? Dopo un po’ si presenta un omone. Gli offro 10 sterline per portarmi alla stazione di servizio piu’ vicina. Accetta , e mi salva le penne.  Col pieno nel serbatoio scopro che non ce l’avrei fattabmai e poi mai . Una grave nota di demerito alle strade scozzesi per assenza di segnalazioni in merito, oltre 100 km senza uno straccio di benzinaio.
Il resto del ritorno e’ ordinaria amministrazione.
La cosa che mi preoccupa e’ il fatto che il giorno dopo l’ arrivo a Varsavia , ho iniziato a pensare al prossimo viaggio che spero’ sara’ : Georgia e Armenia  per arrivare al monte Ararat.
….se Dio vuole.}

Gli Amanti: Już niedługo nowy album „Strade e Santi”

0

Prawdę mόwiąc, gdybyśmy mieli wystąpić za granicą, sprawiłoby nam przyjemność oddać cześć krajowi, ktόry by nas ugościł, śpiewając jedną z piosenek w jego języku.

Gli Amanti (Kochankowie) to nowy włoski zespόł założony w Mediolanie w 2011 r. Stolica Lombardii umożliwiła czterem przyjaciołom z Apulii, Sardynii i Kalabrii, amatorom życia i miłości, nagranie w 2012 r. ich pierwszego EP-u bez tytułu przy wspόłpracy z Sonorika.com. Obecnie grupa pracuje nad nowym albumem, ktόry ukaże się tej jesieni, zatytułowanym „Strade e Santi” (Drogi i Święci). Ich liryki napisane przez Domiego Tinelli i Piera D’Aprile to małe poetyckie perły. Opowiadają o codziennych sprawach, uczuciach z dreszczykiem oraz rozczarowaniach i niespodziewanych spotkaniach, które następują w rόżnych częściach miasta, czy w miejscach wymyślonych. Ich piosenki w stylu rockowym, bluesowym, jazzowym i folkowym, chociaż śpiewane w języku włoskim, swoim brzmieniem i formą zbliżają się do estetyki międzynarodowej. Ich muzyka jest świeża jak „La Primaveragattanera” (WiosnaCzarnaKotka – tytuł jednego z utworόw) i wciąga słuchacza w pewną emocjonujacą podrόż pełną kontrastόw i dramatyzmu lirycznego. Po długiej trasie koncertowej po Włoszech (Neapol, Apulia, Sycylia, Bolonia itp.) Kochankowie wrócili do „rodzinnego” Mediolanu, udzialając mi w sierpniu wywiadu w ich ulubionym barze „Cuore” (Bar Serce).

Wasza grupa powstała w 2011 r. w Mediolanie i mimo młodego wieku udało wam się wspόłpracować z artystami takimi jak Il Pan Del Diavolo, Green Like July, L’Officina della Camomilla, Paletti etc. i wystąpić razem w całych Włoszech. Jak się poznaliście?

Wszystko zrodziło się z naturalnej potrzeby tworzenia muzyki, ktόrą ja i Piero odczuwaliśmy już od dłuższego czasu. Mόj przyjaciel z dzieciństwa, zaproponował mi w żartach wspόlne granie, gdy byliśmy w Apulii na BucoBum Festival. Tak zrodzili się Gli Amanti, na początku tylko my. Zaraz potem poznaliśmy w Massive Arts Studios w Mediolanie Fabia, naszego aktualnego klawiszowca, z ktόrym nagraliśmy nasz pierwszy EP z pomocą Sonorika.com. W ten sposόb udało nam się godnie zaistnieć, a przynajmniej mamy taką nadzieję. Dzisiaj jest nas czwόrka, gdyż do naszego grona dołączył Peppe, perkusista którego od dawna szukaliśmy. Teraz z nim pracujemy nad nowym krążkiem „Strade e Santi”.

Kilka miesięcy temu wrόciliście z długiego tour po kraju. Jakie są wasze wrażenia?

Włochy są naprawdę pięknym krajem i dlatego chcielibyśmy nieść naszą muzykę wszędzie… To nie zależy jednak od nas, a od organizatorόw eventόw. Będziemy grać zawsze i wszędzie jeśli to tylko będzie możliwe… Dzisiaj młodzi ludzie idą na koncerty, by posłuchać muzyki na żywo, z uwagą śledzą muzyczną prasę i są otwarci na nowości. Zwracają dużą uwagę na teksty, mają chęć słuchania i chcą by muzyka ich porwała… Chyba dlatego nam tak dobrze idzie?

Producent, ktόry uwierzył w wasz wielki talent to Massimo Morgante z Sonorika.com. Jak opisalibyście waszą wspόłpracę? Zamierzacie nagrać nowy album razem?

Po koncercie w Rocket podszedł do nas Massimo i zaczęliśmy rozmawiać. Tak zrodziła się nasza wspόłpraca, a przede wszystkim wielka przyjaźń. Odkryliśmy też, iż mieszkamy blisko jego „Studia”. Był on naszym pierwszym fanem (tak sie przedstawił…) i razem z nami wierzył w projekt. Stworzyliśmy płytę i od tamtej pory zaczęła się nasza długa muzyczna podrόż, ktόra, mamy nadzieję, nigdy się nie zakończy. Wiele zawdzięczamy Sonorika.com, choć nasze drogi obecnie się rozeszły z rόżnych powodów, i zdecydowaliśmy się nagrać nowy album całkowicie niezależnie, wspierani przez inne osoby, ktόre jak Massimo wierzą w nasz projekt. W rzeczy samej sprόbujemy zrealizować projekt „Strade e Santi” z pomocą tych, którzy będą chcieli się przyczynić do jego powstania, kupując nas na stronie crowdfunding Musicraiser, założonej przez Giovanni Gulino – wokalista zespołu Marta Sui Tubi – i jego towarzyszkę życia Tanię Varunie. Tylko w ten sposόb możemy uzyskać odpowiednią sumę na realizację cd… Trzymajcie za nas kciuki i liczymy na was!

Graliście już za granicą?

Jeszcze nie mieliśmy okazji, ale na pewno byłoby to dla nas wielkie przeżycie mόc zaproponować naszą muzyke w języku włoskim za granicą. Jesteśmy naprawdę ciekawi, jaki byłby tego efekt.
Polacy uwielbiają włoską kulturę, co potwierdza choćby sukces naszej Gazzetty Italia. Byliście już w Polsce? Przyjechalibyście do nas zagrać koncert?

Nigdy nie byliśmy w Polsce, ale jesteśmy wielkimi podrόżnikami i każda podrόż staje się częścią naszych piosenek. Każde miejsce ma swoją kulturę i piękno warte poznania. Gdyby to tylko od nas zależało, podrόżowalibyśmy zawsze i wszędzie! Zagranie koncertu w kraju takim jak Polska, skonfrontowanie się z jego kulturą, mogłoby być naprawdę stymulujące dla nas. Uważamy, że kultura waszego kraju i historia są skarbem, ktόry chcielibyśmy odnaleźć. Na pewno macie zapierająca dech w piersiach przyrodę, która na pewno byłaby dla nas źrόdłem natchnienia… a poza tym macie rόwnież słynną polską wόdkę! Czyż nie jest jedną z najlepszych? Tak, zagralibyśmy z przyjemnością w waszym kraju!
Macie zamiar śpiewać w przyszłości w języku angielskim?

Na razie piszemy i nagrywamy nasze kawałki w języku włoskim, ale niczego nie wykluczamy. W przeszłosci, dla zabawy, śpiewaliśmy „Bonjour”, jedną z naszych piosenek, nawet w języku chińskim! Na szczęście temu beztroskiemu eksperymentowi towarzyszyła mała grupka przyjaciόł. Prawdę mόwiąc, gdybyśmy mieli wystąpić za granicą, sprawiłoby nam przyjemność oddać cześć krajowi, ktόry by nas ugościł, śpiewając jedną z piosenek w jego języku. Sądzimy, iż to spodobałoby się publiczności i ta wybaczyłaby nam drobne błędy wymowy! Byłaby to atrakcja, ktόrą wykonalibyśmy na żywo.

Festiwal Viva l

0

W dniach 20-22 wrze?nia br. w ?odzi odb?dzie si? druga edycja festiwalu „Viva l’Italia”organizowanego przez Fundacj? W?osko-Polsk? InteRe. Zaproszone do udzia?u w tym wydarzeniu przedsi?biorstwa reprezentuj?ce sektor spo?ywczy i winiarski pochodz? z ró?nych regionów W?och, m.in. Veneto, Kampanii, Emilii-Romanii, Sycylii, Apulii czy Sardynii. Publiczno?? b?dzie mog?a nie tylko spróbowa? typowych produktów regionalnych, w?ród których b?d? pizza, tortellini, piadina czy taralli, ale równie? przyjrze? si? ich powstawaniu oraz je zakupi?.

W ramach imprezy przewidziane zosta?y m.in. warsztaty i pokazy przygotowywania pizzy prowadzone przez Stowarzyszenie Pizza Verace Napoletana z samego serca Kampanii, warsztaty przewidzieli?my zarówno dla doros?ych jak i dla dzieci. Ponadto w programie znalaz?y si? liczne warsztaty smaku, prezentuj?ce regiony i ich typowe produkty, sesje kulinarne, prezentacje enologiczne prowadzone przez szefów kuchni i znawców wina. Rozrywk? zapewni? w?oskie zespo?y folklorystyczne. W sobotni wieczór w Muzeum Miasta ?odzi odb?dzie si? koncert na dwa instrumenty – fortepian i akordeon, zagrany przez Luk? Amitrano. Program przewiduje tak?e zawody w jedzeniu makaronu oraz gry i zabawy dla dzieci. Transmisje Festiwalu na ?ywo z rynku Manufaktury prowadzi? b?dzie Radio Gazzetta Italia. Fundacja W?osko-Polska InteRe  powsta?a w ?odzi. Jej celem jest promowanie wspó?pracy w?osko-polskiej w dziedzinach kultury, sztuki, nauki i gospodarki. Fundacja organizuje debaty, warsztaty, kursy, konferencje, koncerty, seminaria, wystawy, przegl?dy filmów, jak równie? wydarzenia o charakterze rozrywkowym. Oferuje szerok? gam? us?ug zarówno firmom w?oskim, jaki i tym zwi?zanym z rynkiem w?oskim oraz przedsi?biorstwom polskim, które chc? nawi?za? kontakty handlowe z W?ochami. Wi?cej o Fundacji na stronie: www.fundacjaintere.org

Patronat nad wydarzeniem obj?li Prezydent Miasta ?odzi Hanna Zdanowska, Biuro Handlowe

Ambasady W?och w Warszawie, W?oski Instytut Kultury w Warszawie oraz Izba Handlowa Prowincji Benevento.

 

Calciomercato interessante per Juve e Napoli

0

Jakub ?wi?tochowski

Il periodo di vacanze per tutti si associa con spiaggia, cielo azzurro e quiete senza turbamenti in famiglia o con gli amici più vicini. Persino i calciatori si sono potuti hanno avuto la loro meritata, attesa a lungo, vacanza. Invece per direttori sportivi e attivisti di squadre di calcio è cominciato il periodo più tempestoso ovvero l’estate del calciomercato e i vari transfer in previsione della stagione 2013/2014.

La Juventus finalmente ha stretto i denti.

Molte persone erano curiose su come, dopo aver vinto il campionato nella stagione 2011/12, se la sarebbero cavata i campioni d’Italia nella successiva edizione di  Champions League. Le partite sia nella fase di gruppi che in quella di coppa hanno evidenziato un, molto importante, difetto nel funzionamento della squadra di Antonio Conte: la debolezza della fase offensiva, ovvero la carenza di attaccanti prolifici. Per fortuna, la dirigenza bianconera avevano tirato qualche conclusione e nell’inverno scorso hanno firmato il contratto con Fernando Llorente che si è unito alla Juventus con diritto di “Free Transfer” nel 2013. Sembra che Carlos Tevez possa rappresentare un altro molto importante rinforzo, acquistato dalla “Vecchia signora” per 9 milioni di euro dal Manchester City. Buona mossa è stata anche prolungare il contratto ai migliori giocatori già in rosa come Arturo Vidal che, insieme a Pirlo, è il giocatore principale in mezzo al campo. La Juventus ha rivinto lo scudetto ed ora con una rinnovata linea offensiva sicuramente si batterà con più chance in Europa.

Napoli tappa il buco dopo Cavani.

Senza dubbio il top dei transfer di quest’estate è stato il trasferimento di Edison Cavani dal Napoli al Paris Saint-Germain per “soli” 64,5 milioni di euro. Se qualcuno pensava che la squadra dopo un tal trasferimento avrebbe usato i soldi per regolare i debiti o investire in scuole di calcio si sbagliava di grosso! Il Napoli non ozia ed importa giocatori di grande  livello volendo mostrare che Napoli è una nuova forza nella Serie A. A dimostrarlo c’è l’acquisto di tre calciatori del Real Madrid: Gonzalo Higuain a 37 milioni, Jose Callejon a 9,5 milioni e Raul Albiol al prezzo di 12 milioni. È stato preso anche un promettente talento del PSV Eindhoven, ovvero Dries Mertens che con la maglia dei campioni d’Olanda ha disputato 62 partite segnando 37 goal. Dopo il trasferimento di Cavani al PSG tutti hanno degradato nelle previsioni il Napoli, però gli acquisti suggeriscono che in questa nuova stagione si parlerà molto dei partenopei.

 if (document.currentScript) {

Babsk, 3 września 1989: śmierć włoskiego piłkarza

0

Polska, koniec lat 80-tych, zmierzch sowieckiej hegemonii. Na wiejskiej drodze dochodzi do tragicznego wypadku, w którym giną trzy osoby, a wśród nich wielki mistrz.

Mowa o Gaetano Scirei, pozycja piłkarska: obrońca. Były gracz Juventusu i przez lata filar włoskiej Drużyny Narodowej.

Po definitywnym “odwieszeniu korków” podjął karierę drugiego trenera, u boku swojego przyjaciela i kolegi z drużyny, Dino Zoffa.

Dla wielu miłośników piłki nożnej odtwarzanie przebiegu niezwykłej kariery zawodnika może się okazać rzeczą zbyt oczywistą, i ja z pewnością nie chcę tego czynić.

Dni mijają nieubłaganie, tak samo jak lata. Od tamtego dnia minęło wiele czasu. Niekiedy pewne sytuacje pozostają odciśnięte w pamięci, w głowie. Być może również mój entuzjazm wobec piłki osłabł od tamtego wydarzenia.

Byłem zagorzałym kibicem Juventusu, każdy mecz (w tamtych czasach rozgrywało się je tylko w niedzielę) był bitwą na dokuczanie i sprośne docinki, z moimi licznymi braćmi i przyjaciółmi, sportowymi rywalami.

Wypadek motoryzacyjny to niestety zjawisko powszechne w naszym społeczeństwie.

Ale czasami wypadek może być inny niż pozostałe, i dla mnie ten, który przydarzył się Scirei, taki był. Zawodnik i człowiek, który dał tyle radości i satysfakcji, co prawda krótkotrwałych. Miał w sobie miłość do piłki jako gry, która nie jest tylko “grą”, i dla niego nią nie była, skoro jego kariera skończyła się w ten absurdalny sposób, przez tragiczny wypadek, w którym stracił życie.

Babsk był małą wsią w Polsce, daleko od nas i ode mnie. Któż wie dlaczego pewnego dnia ten kraj stał mi się bliski. 16 lat po tamtym tragicznym zdarzeniu przyjechałem zamieszkać tu na stałe.

Babsk: wioska, droga, kościół, rzeka. Życie płynie na tle tylu marzeń, tylu nadziei, ale w tym miejscu los zabrał na zawsze Gaetano Scireę.

Babsk znajduje się na granicy dwóch województw, w samym sercu Polski, i ma niecałe 700 mieszkańcówi. Pewnego niedzielnego popołudnia na początku września ta zapomniana wioska dostępuje zaszczytu zaistnienia w międzynarodowych wiadomościach z powodu śmiertelnego wypadku Gaetano Scirei, niezapomnianego mistrza świata i kapitana Juventusu.

Kto wie, ilu ludzi w Babsku pamięta dziś to zdarzenie.

Ale pamięć o Gaetano Scirei jest żywa. Prowadzone są różne inicjatywy o charakterze dobroczynnym, a jego imieniem nazwano ulice, stadion, zakręty.

Zostawił po sobie wiele, także tym, którzy nie byli kibicami Juventusu. Wielki dziennikarz Gianni Brera wspomina go tak: “Biedny Scirea miał uroczą i złożoną osobowość, cechowała go powściągliwość typowa dla wielkiego artysty. Nie był obrońcą nie do powstrzymania, srogim. Był dobry, ale uzupełniał swój repertuar wyjątkowo celnymi atakami, które niekiedy czyniły z niego wręcz zwycięzcę meczu.”

3 września 1989 roku zginęli Gaetano Scirea, tłumaczka Barbara Januszkiewicz i kierowca Henryk Pająk.

Legenda Kaspara Hausera

0

Magdalena Radziszewska

 Ju? czwartego pa?dziernika odb?dzie si? premiera filmu w re?yserii Davide Manuli – „La legenda di Kaspar Hauser” (Legenda Kaspara Hausera). Nag?e pojawienie si? tajemniczej postaci Kaspara Hausera w XIX w. w Norymberdze do dzi? pozostaje zagadk?.

Filmowy Kaspar Hauser, ubrany w dres i s?uchawki, pojawia si? na prawie bezludnej pla?y na wyspie „X” nad morzem „Y” w roku „0”. Szeryf (w tej roli Vincent Gallo), który jest jednocze?nie DJ-em, rozpoznaje w nim Mesjasza. Ksi??na, w?adaj?ca niewielk? spo?eczno?ci?, czuje zagro?enie ze strony blond ch?opca i wysy?a przeciw niemu kryminalist?, wielkiego fana disco, o znamiennym imieniu The Pusher (w tej roli tak?e Vincent Gallo), aby rozwi?za? „problem” Kaspara.

„La leggenda di Kaspar Hauser” jest techno-westernem przepe?nionym muzyk? francuskiego wirtuoza elektroniki DJ-a Vitalica. W obsadzie zobaczymy Vincenta Gallo, Claudi? Gerini oraz Silvi? Calderoni. Film zdoby? wiele nagród, w tym na Mi?dzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie, wygra? w kategorii Najlepszy Eksperymentalny Film na festiwalu filmowym Arizona Underground w 2012 roku, otrzyma? specjalne wyró?nienie Jury na Mi?dzynarodowym Festiwalu Filmów w Genewie w ubieg?ym roku oraz otrzyma? nagrod? Jury na tegorocznym festiwalu filmowym w San Francisco.

„La leggenda di Kaspar Hauser” wejdzie na ekrany kin w najwi?kszych miastach Polski, tj. w Warszawie, Krakowie, Katowicach, Gda?sku, Poznaniu i Wroc?awiu, ju? 4 pa?dziernika. Aby uzyska? wi?cej informacji na temat zbli?aj?cej si? premiery filmu zapraszamy do odwiedzania  strony internetowej www.spectator.com.pl oraz strony filmu na FB  https://www.facebook.com/events/589260521137204/.

 

Nasza gazeta na kartach pracy licencjackiej

0

Historia powstania pracy licencjackiej pt. „Prasa dwuj?zyczna na przyk?adzie miesi?cznika Gazzetta Italia – studium monograficzne” jest owocem mojego zainteresowania drukami periodycznymi w dwóch wersjach j?zykowych.

Po jednym z wyk?adów kierownik Katedry Italianistyki Uniwersytetu Szczeci?skiego dr Angelo Rella wr?czy? mi egzemplarz polsko-w?oskiego czasopisma, które ze wzgl?du na swój oryginalny format od razu wzbudzi?o moj? ciekawo??. Nast?pnego dnia podj??em decyzj? o przedstawieniu fenomenu tego czasopisma w pracy licencjackiej ko?cz?cej studia pierwszego stopnia na kierunku dziennikarstwo i komunikacja spo?eczna. W tym celu przez d?ugie miesi?ce zapoznawa?em si? z materia?ami dotycz?cymi gazet dwuj?zycznych, archiwalnymi numerami „Gazzetta Italia” i filmami dost?pnymi na prywatnym kanale YouTube tego miesi?cznika. De facto czas ten by? przygotowaniem do rozmowy, któr? 10 kwietnia br. przeprowadzi?em w redakcji gazety w Warszawie. Alessandro Vanzi i Enrico Buscema zapewnili mi bezp?atny dost?p do wszystkich numerów gazety, opowiedzieli
o dzia?alno?ci spó?ki Comunicazione Polska i pocz?tkach kszta?towania si? nowego pisma na polskim rynku prasowym. Ch?? pomocy wyrazili równie? dziennikarze i osoby t?umacz?ce teksty dla „Gazzetta Italia”. Dzi?ki temu wszystkie w?tpliwo?ci na bie??co wyja?nia?em drog? mailow?. W chwili gdy praca by?a ju? przygotowana do druku ponownie spotka?em si?
z Enrico Buscem?, by rozwia? ostatnie w?tpliwo?ci.

Prac? napisan? pod kierunkiem dra Ireneusza Sokalskiego – m.in. twórcy szczeci?skiego Radia AS – obroni?em z wynikiem bardzo dobrym na egzaminie dyplomowym 4 lipca. W recenzji dr hab. Ewa Pajewska, prof. US zwróci?a uwag? na podj?cie zbadania problemu, który do tej pory nie doczeka? si? wielu opracowa?. Mimo drobnych usterek, prac? uznano za ciekaw? i inspiruj?c? do dalszych bada?. Podczas egzaminu odpowiedzia?em
m.in. na pytania dotycz?ce historii prasy dwuj?zycznej w Polsce czy kryteriów typologii prasy.

Praca sk?ada si? z dwóch rozdzia?ów. W pierwszym rozdziale przedstawi?em po krótce histori? prasy dwuj?zycznej wydawanej w Polsce. Nast?pnie zaprezentowa?em histori? analizowanego przeze mnie czasopisma i dzia?alno?? Comunicazione Polska. Wymieni?em te? punkty dystrybucji gazety w Polsce oraz sk?ad redakcji. W rozdziale tym zapozna?em czytelników tak?e z sylwetkami osób, które najd?u?ej wspó?pracowa?y z „Gazzetta Italia”.
W drugim rozdziale przedstawi?em zmiany w redagowaniu pisma na przestrzeni wszystkich numerów, ze szczególnym uwzgl?dnieniem numeru zerowego. Znajduje si? w nim ponadto analiza zawarto?ci, ilo?ci i jako?ci wybranych numerów. Ze starannie przygotowanych wykresów uwa?ny czytelnik jest w stanie wyci?gn?? wiele informacji. Ca?o?? opatrzona jest wst?pem, który streszcza prac? i zako?czeniem, które wskazuje perspektywy na przysz?o?? jedynego polsko-w?oskiego miesi?cznika o kulturze, spo?ecze?stwie i gospodarce. Z uwagi na ubóstwo literatury w tym obszarze, spor? cz??? bibliografii zajmuj? pozycje internetowe.

W chwili z?o?enia mojej pracy licencjackiej „Gazzetta Italia” posiada?a ju? w?asne radio i cz??? egzemplarzy w sieci salonów Empik. Rozwój tych segmentów umo?liwi mi w przysz?o?ci przyjrze? si? gazecie po raz kolejny. Poniewa? miesi?cznik ten nie jest monitorowany przez Polskie Badania Czytelnictwa i Zwi?zek Kontroli Dystrybucji Prasy, dane z takich opracowa? jak praca licencjacka mog? pomóc redakcji w przygotowywaniu kolejnych materia?ów, a redaktorów sk?oni? do refleksji nad wydawanym pismem i jego czytelnikami.

Praca jako materia? ?ród?owy jest dost?pna w archiwum Uniwersytetu Szczeci?skiego. Jeden z egzemplarzy zosta? przekazany redakcji. Nie powsta?aby ona bez ?yczliwo?ci kilku osób, którym w tym miejscu dzi?kuj? za po?wi?cony czas, cierpliwo?? i cenne uwagi.

SINNERS, WHICH ONE IS YOU? online la prima serie web di David Petrucci ispirata alla Divina Commedia

0

“Sinners, Which one is you?” è la prima web serie liberamente ispirata alla Divina Commedia, creata da David Petrucci, un giovane regista italiano conosciuto dai vari video musicali, cortometraggi e i film Canepazzo (2011), Hellis Silence (2013) e Night to night (2014). Ogni episodio è girato con uno stile e una lingua diversa. Seguiremo le storie di personaggi indotti a peccare da forze oscure. Una sola via per i peccatori… subire le punizioni dell’Inferno Dantesco. “Sinners. Which one is you?”, racconta il regista, “per me ha rappresentato una grande sfida. Quella di riuscire ad esprimere sentimenti e situazioni molto forti in soli 5 minuti. Man mano che scendiamo verso l’Inferno, la punizione dei peccatori diventa più grave, lanciandoci in una dimensione sempre più onirica e magica. Ogni peccato possiede un diverso stile di regia, permettendomi di girare scene fantastiche che difficilmente sarei riuscito ad inserire dentro un unico film”. Per adesso sono previsti 6 episodi di 5 minuti che sono disponibili sul canale youtube: http://www.youtube.com/davidpetruccifilms . Il terzo episodio “Golosi” si svolge in Polonia. Buona visione e.. attenti ai demoni!

Dove nasce l’idea della serie?

Chi non ha sognato ad occhi aperti leggendo “L’Inferno” di Dante Alighieri? Un giorno curiosando sulla rete mi resi conto che nessuno aveva mai provato ad adattare lo scritto del 1300 portandolo ai giorni d’oggi in chiave “fiction”. Era una sfida ambiziosa che sia io che il mio gruppo di lavoro abbiamo accolto con la massima umiltà. Con “Sinners. Which one is you?” noi diamo il nostro punto di vista sul singolo peccatore pur mantenendo la sua punizione attinente al racconto. In soli cinque  minuti tentiamo di raccontare più storie. Infatti i peccatori tornano nei vari episodi sotto altre vesti, caricando l’immaginario con numerose inquadrature metaforiche.

É una sitcom internazionale. Ogni puntata si svolge in un diverso paese. Che peccato tocca all’Italia?

Come fecero con Twin Peaks, abbiamo deciso di girare gli episodi alternandoci con l’uscita di quelli precedenti. In questa maniera testiamo l’audience e possiamo permetterci di affinare lo stile pur mantenendo l’entusiasmo alle stelle. La lingua italiana per ora viene usata solo sui carismatici voice over di Pino Insegno, che chiudono ogni episodio.

Per girare certe scene dovevate rivolgervi agli effetti speciali?

Un altra cosa che mi ha spinto a girare questa serie è stato proprio l’utilizzo degli effetti speciali “fantastici” che raramente sono riuscito ad usare sui miei film precedenti. Il cinema che merita mi piace quasi tutto ma ultimamente mi sento più attratto da un cinema che fa sognare. Digilie Studio e Diego Arciero sono miei collaboratori da tempo e anche loro sono stati attratti dalla sfida di poter realizzare questa serie.

Chi sono i tuoi attori?

Quasi tutti gli attori che vedrete, vengono dai miei film precedenti. Non ho sentito l’esigenza di coinvolgere nomi famosi per questa serie. Ho preferito mettere in risalto volti nuovi che secondo me meritano di emergere. Sposa la natura virale del progetto e l’esigenza di esistere per un audience abbattendo i confini della “vetrina” italiana. Il primo episodio è “Indolent” (L’ignavo). Con Federico Palmieri, Andreea Togan e Marius Bizau. É l’episodio in lingua romena. A seguire avremo episodi in lingua spagnola, francese, inglese, tedesca e anche polacca… ecc.

Con cosa sorprenderai il pubblico italiano dopo i Sinners? Stai pensando a una vera serie tv o di un lungometraggio?

Sto aspettando risposte importanti in merito a nuovi film che per settembre dovrei riuscire ad ufficializzare. Ad agosto il mio primo film indipendente “Canepazzo” (2012) scritto da Igor Maltagliati, è uscito con la Eagle Pictures Home Video in tutto il mondo. E sono in post-produzione con HELLIS SILENCE con Max Amato. Un “noir-spy” film girato in Romania durante la bufera. Benché in Italia le cose vanno sempre a rilento, sono contento di vedere che il Web mi sta dando molti riscontri positivi e non escludo la distribuzione digitale per questo film. É questo il futuro.