Slide
Slide
Slide
banner Gazzetta Italia_1068x155
Bottegas_baner
baner_big
Studio_SE_1068x155 ver 2
LODY_GAZETTA_ITALIA_BANER_1068x155_v2
ADALBERTS gazetta italia 1066x155
Baner Gazetta Italia 1068x155_Baner 1068x155

Strona główna Blog Strona 100

Stypendia przyznawane przez państwo włoskie obywatelom Włoch oraz obcokrajowcom mieszkającym zagranicą.

0
Borse di studio offerte dal governo italiano a stranieri e cittadini italiani residenti all'estero (scadenza per la presentazione della domanda: 10 maggio 2017).

Stypendia rządu włoskiego dla cudzoziemców i obywateli włoskich mieszkających zagranicą (termin skladania wniosków: 10 maja 2017r.)

Ministerstwo Spraw Zagranicznych i Współpracy Międzynarodowej (MAECI) dysponuje stypendiami dla studentów zagranicznych oraz studentów obywateli włoskich mieszkających zagranicą (IRE) na rok akademicki 2017/2018 mającymi na celu promowanie międzynarodowej współpracy kulturalnej, upowszechnianie znajomości języka, kultury i nauki włoskiej oraz przybliżenie systemu gospodarczego oraz technologii włoskiej  na świecie.

Stypendia są przyznawane na studia oraz na realizację programów szkoleniowych i/lub naukowych we włoskich instytutach państwowych lub prawnie uznanych. Zgłoszenia online należy przesyłać za pośrednictwem specjalnego portalu, od dnia 27 marca 2017r. do północy (czasu włoskiego) 10 maja 2017r.

Przed wysłaniem zgłoszenia, zaleca się dokładną lekturę warunków i portalu Ministerstwa Edukacji, Uniwersytetów i Badań (MIUR) „Universitaly”, który zawiera informacje na temat włoskiego systemu szkolnictwa wyższego, a także strony http://www.studiare-in-italia.it/studentistranieri.

Dodatkowe informacje znajdują się również na stronie MAECI:

http://www.esteri.it/mae/it/ministero/servizi/stranieri/opportunita/borsestudio_stranieri.html

Przemówienie Ambasadora Republiki Włoskiej w Polsce pana Alessandro De Pedys z okazji 60 rocznicy podpisania Traktatów Rzymskich.

0
Polonia e Unione Europea: 60 anni dai Trattati di Roma

Poniżej oficjale przemówienie w języku angielskim, wygłoszone przez Ambasadora Republiki Włoskiej w Polsce pana Alessandro De Pedys w dniu 25 marca w Warszawie w Hotelu Bellotto z okazji 60 rocznicy podpisania Traktatów Rzymskich.

President Kwasniewski,
President Komorowski,
Excellencies, distinguished guests, Ladies and gentlemen,

First of all, let me tell you how privileged I feel in addressing such a distinguished audience today. I am sorry I am not good enough to do it in Polish. It is truly a great honour to be with you on this very special anniversary. Thank you for having me. The Treaties of Rome marked a turning point in recent European history. I think we can say this without any rhetoric. On this day, sixty years ago, the six founding nations turned their back on the murderous past of Europe and started to build their future together. After the ravages of two terrible wars, that decision reflected the desire to build a new order in Europe, no longer based on power politics and spheres of influence but on cooperation, shared values and open markets, after the visionary dream of Altiero Spinelli and Ernesto Rossi, depicted in their famous manifesto for a free and united Europe. That idea was so powerful that before long other European nations decided to join the group and the process continued over the years, with new candidates knocking at Europe’s door even today. We enjoyed the legacy of that fateful event: sixty years of peace, prosperity, rule of law, social progress, respect of human rights. Such a result, in my view, can only be disparaged by those who know little history or who choose to forget how the savage rivalry among European nations almost annihilated a whole continent and put an end to its global leadership.

Why then our celebrations have such a somber tone? Shouldn’t we be proclaiming our achievements much more loudly?

The reality is that, notwithstanding everything said before, in recent years Europe has become somewhat dysfunctional. For the first time since 1957 a member State is actually planning to leave the Union and all over the continent dissatisfaction with the European project is record-high. In fact, European citizens accuse their leaders of being indifferent to their problems, deplore the weakening of the social contract between EU institutions and the peoples of Europe. And they are afraid. They are afraid for their jobs, for their welfare and their physical security in the face of a protracted economic crisis, uncontrolled migration, political instability, the constant threat of terrorism. Some even say that the propulsive force of integration that began 60 years ago is at an end.

We may disagree with these opinions but they cannot be easily disregarded, because the concerns of our citizens are entirely legitimate and very real. Something clearly went wrong and it is important for us to understand why, if we want to learn from past mistakes. In my opinion, it is a toxic mix of misguided policies and slow reaction to the changing economic and political environment that brought us to this point. When I speak of misguided policies I am also referring to the fact that too often Europe stopped halfway. Let me give a few examples. With the Stability Pact we removed – or at least strongly limited – the Member States’ capacity to stimulate their economies but we did not replace them with adequate European instruments to be used in times of crisis. With the Schengen Treaty we decided to abolish border controls between the member States but we did not think of replacing them at the same time with a European system of border control; we are doing it now, when it’s clearly far too late. The Banking Union: we agreed that it had to rest on three pillars but we only realized two, thus leaving the system unbalanced, ineffective and in some cases even counterproductive. Again: with the Lisbon Treaty we introduced the figure of the High Representative for Foreign Affairs and Security Policy, but the levers of foreign policy decisions remained firmly in the hands of national governments.

I could go on, but what I want to underline is that the price of this indecisive approach has been paid by our citizens. In the economic field, in the first place: inequalities deepened in our societies, exposed to globalization and to the disruption brought by technological innovation on labour markets. In foreign policy: we suffer the consequences of the vast arc of instability at our borders without being capable of seriously influencing events, while non-European other actors play a major role.

This is because Europe failed to react united to the different challenges. Too often, instead of supporting each other, member states blamed each other. Old fractures and new fault lines appeared. As a result we are divided. There is a North-South division on economic policy; an East West division on migration policies; we are divided on trade policies, on institutional issues, on where and how to project European political and military power. Compromise – which is the glue keeping the Union together – has become more and more difficult to achieve.

In such a situation, it is no wonder that masters of illusion are at play to exploit the legitimate concerns and sentiments of displacement that derive from the ongoing changes of society. They offer a range of deceptively easy, short term solutions to deep rooted problems. It is easy to say “Europe is not working, I want to take back control”. And this is precisely what populist, eurosceptic
movements – left wing and right wing – are telling people all over Europe. Right or left makes no difference, populism is a language, not an ideology. It plays on fear, on the temptation to blame the other, to shut the door and leave the world outside, to seek shelter behind the national borders and find refuge in the national identity.

This phenomenon, the closing of the European mind, is in my view the biggest threat we are facing in Europe. And this is what we must fight, together.

And we can fight it, it is not a lost battle. Isolationism, protectionism, they are clearly not the answer. Honestly, the idea of unshared sovereignty in 2017 is entirely delusional. Outside the EU single European nations would not be any more sovereign than they are today; on the contrary, they would be utterly dependent on decisions made by much bigger actors. Therefore, if we don’t want to be pro-European out of principle, then we must be pro-European out of necessity. The best way to make our voice heard, to protect national sovereignty, is to share it within the Union, that can act as a multiplier of national strength. Besides, I am convinced that this is what the peoples of Europe want – with perhaps the exception of the British who have never overcome their original misgivings. They have not given up on the European ideal but they want a Europe capable of addressing their concerns.

In this perspective, the debate on more or less Europe is irrelevant. We all agree that we want a more efficient Europe, which does not mean moving towards a European super-State or diminishing the nation State, it means pooling common resources in key areas where no single country can have a significant impact. EU action is not supposed to hamper or limit the action of national governments but to
strengthen it.

The priorities are clear. Reduce inequalities while generating prosperity – that means putting the word “growth” back in the Growth and Stability Pact; complete and deepen the single market – energy, digital, services; devise trade and industrial policies that will boost growth and strengthen competitiveness; streamline the decision-making progress in foreign policy and move forward in Security and Defence, in cooperation with our North American allies; agree on a truly European system to manage migration, in both its external and internal dimensions – let me remind you that in recent years 15.000 people, men women and children, were swallowed by the Mediterranean sea, together with their hopes, their aspirations and their dreams.

There is nothing impossible in this, nothing impossible, if we only remember that together we are more than the sum of our parts. Indeed – and I am about to finish – at the roots of all our problems there is the fact that Europeans seem to have lost the feeling of belonging to a community that is larger than the nation State, of truly belonging to a Union. It is this feeling that we need to retrieve. The European Union is an extraordinary achievement, despite its present shortcomings, and we should be proud of it: a unique space of peace, freedom, tolerance and diversity that too many people take for granted. If it is not working properly we need to fix it, not discard it. Appropriate technical solutions – single speed, multispeed, enhanced cooperation – can always be found if the political will is
there, if we are just capable of raising our gaze above the walls that we ourselves have been building.

I wish to conclude by asking one question: is being together and working together still the best way to face the common challenges? I believe the answer to this question is YES. YES, it is worth the effort. YES, it is the right way. YES, it is the right time.

Thank you for your attention.

Polonia Oggi: KONKURS W GAZZETTA ITALIA

0

W zeszły wtorek ukazało się polskie wydanie bestselleru „Dieta Smartfood” Eliany Liotty we współpracy z Pier Giuseppe Pelicci e Lucia Titta, wydane przez Rizzoli i Wydawnictwo MUZA SA. Z tej okazji redakcja Gazzetta Italia przygotowała konkurs, który rozpocznie się o godzinie 15.00 w najbliższą środę tj. 22.03. Najwierniejsi czytelnicy będą mieli możliwość wygrania 1 z 5 książek.

Jak wziąć udział w konkursie?
1- Udostępnij na Facebooku post Gazzetta Italia, który ukaże się w najbliższą środę tj.22.03 o godzinie 15.00.
2- Odpowiedz na 1 proste pytanie związane z aktualnym wydaniem Gazzetta Italia(nr. 61, luty/marzec 2017) które ukaże się w tym poście.

Zasady nagradzania?
Z pośród uczestników, którzy wezmą udział w konkursie, udostępnią post i odpowiedzą prawidłowo na pytanie zostanie wylosowanych 5 osób.
Konkursu potrwa do przyszłego piątku tj. 24.03 do godziny 13:00.

Powodzenia

Zmiany w podatkach od 1 stycznia 2017

0

Z dniem 1 stycznia 2017 r. nastąpił szereg istotnych zmian podatkowych w zakresie podatków: CIT, PIT oraz VAT. W niniejszej analizie przedstawiamy najważniejsze zmiany.

Zmiany w zakresie podatków dochodowych

Nowe regulacje dot. cen transferowych to w szczególności:

  • zwiększony próg powiązań kapitałowych, który definiuje podmioty powiązane z 5% do 25%;
  • obowiązek sporządzania dokumentacji dla podmiotów, których przychody lub koszty bilansowe przekroczyły w poprzednim roku podatkowym równowartość 2 mln euro;
  • obowiązek przeprowadzenia analizy danych porównawczych (benchmarking) dla niektórych podatników;
  • nowa forma dokumentacji, tj. trzypoziomowy obowiązek dokumentacyjny (local file, master file oraz domestic file);
  • obowiązki zdawczo raportowe, tj. w prowadzenie obowiązku złożenia oświadczenia o sporządzenia dokumentacji oraz uproszczonego sprawozdania CIT – TP.

W zakresie zmian w podatkach dochodowych, nowe przepisy wyłączają możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów płatności dokonanych bez wykorzystania rachunku płatniczego, w transakcjach, których wartość przekracza 15.000 złotych. Nowelizacja rozszerzyła także zakres opodatkowania wkładów niepieniężnych do spółek kapitałowych. Nowe przepisy przewidują, że za przychód należy uznać wartość wkładu, określoną w umowie lub statucie spółki (a nie nominalną wartość udziałów lub akcji).

Od dnia 1 stycznia 2017 r. obniżono stawkę CIT z 19% do 15% dla niektórych podatników.

Ze stawki 15%  podatku mogą skorzystać podatnicy:

  • mający status tzw. małego podatnika (tj. podatnicy, których roczna wartość przychodów ze sprzedaży nie przekroczyła kwoty 1,2 mln euro) oraz
  • rozpoczynający działalność – w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność.

Uwaga! Za podatnika rozpoczynającego działalność nie można w tym przypadku uznać podatnika, który powstał w wyniku przekształcenia.

Z nowej stawki nie będą mogły w żadnym przypadku korzystać podatkowe grupy kapitałowe.

Zmiany w podatku VAT

Głównymi celami tzw. „dużej” nowelizacji ustawy o VAT jest uszczelnienie systemu poboru tego podatku oraz ograniczenie nadużyć, związanych z wyłudzaniem nienależnych podatnikom zwrotów.

Od tej pory większość robót budowlanych, o ile są dokonywane przez podwykonawców, podlega odwrotnemu obciążeniu. Na podwykonawcach świadczących usługi, co do zasady nie ciąży już obowiązek odprowadzania podatku VAT, bowiem w wyniku reverse charge podatnikiem staje się nabywca usług, a więc główny wykonawca. Celem zmiany jest zahamowanie tworzenia fikcyjnych podwykonawców w zamiarze wyłudzeń podatkowych.

Zaostrzono także przepisy pozwalające na nałożenie przez państwo sankcyjnego zobowiązania podatkowego w przypadkach, gdy podatnik w deklaracji wykaże niewłaściwą kwotę zobowiązania lub nadwyżki podatku naliczonego nad należnym lub jeżeli w ogóle nie złoży zeznania i nie uiści daniny. W niektórych przypadkach sankcja ta wynosi 100% (np. kiedy faktury zostały wystawione przez podmiot nie istniejący).

Atelier Pietro Longhi

0

Ubiór – niezawodny od wieków wskaźnik statusu społecznego

„Ubiór zdecydowanie najlepiej reprezentuje daną epokę. Kiedy pytają mnie, dlaczego trzeba studiować modę i historię ubioru odpowiadam, że z tych samych powodów, dla których studiuje się łacinę i grekę. Musisz znać swoje korzenie, żeby zrozumieć kim jesteś i w konsekwencji móc tworzyć swoją przyszłość.”

To słowa Raffaele Dessì, Sardyńczyka mieszkającego w Wenecji, który od lat pracuje w Atelier Pietro Longhi obok znanego krawca i projektanta kostiumów Francesco Briggi. Obaj są doskonale przygotowani z historii europejskich strojów cywilnych i wojskowych, wraz ze swoimi dziełami są bohaterami Karnawału w Wenecji, są zaangażowani w konsultacje dotyczące wystaw w licznych włoskich muzeach, między innymi Forte di Bard (Val d’Aosta), Castello di Malconsiglio (Miglionico), Muzeum Grotte Valstagna i muzeum papiernictwa w Oliero, Castelbrando (Cison di Valmirino, Treviso), Muzeum I Wojny Światowej w San Michele di Piave, Muzeum „Dom Goldoniego” w Wenecji, nie zapominając o stroju wystawionym w Pałacu Pittich podczas wystawy „Skarby fundacji Buccellatich”.

Karnawał w Wenecji to wydarzenie na skalę światową, podczas którego użycie kostiumów z epoki jest najbardziej istotne. Przebieramy się, żeby się ukryć czy raczej żeby cos odkryć?

W Wenecji, w przeciwieństwie do innych karnawałów, maska na twarzy ma dzisiaj niewielkie znaczenie, używa się jej mało i raczej tylko na ulicy, a kiedy wchodzimy na bal, zdejmujemy ją i stajemy się jednością z wybranym kostiumem. Można powiedzieć, że chcemy być dosłownie osobą, którą przedstawia nasz strój: osiemnastowieczną damą, żołnierzem Napoleona, królową Sissi lub Dożą! Żeby zaspokoić tę potrzebę wcielenia się w kogoś innego, kogoś, kto uosabia naszą prawdziwą duszę, my, twórcy kostiumów musimy odpowiedzieć tworząc stroje jak najbardziej przypominające oryginały. Lurex, plastik czy cekiny przyklejone pod wpływem ciepła do tkaniny mogę użyć na imprezę w stylu lat sześćdziesiątych lub w stylu futurystycznym, ale do stroju z szesnastego wieku muszę szukać odpowiednich materiałów. Zarówno dzisiaj, jak i dwa tysiące lat temu, wartość ubioru zależy od jakości tkanin i od wykończenia, to dotyczy zarówno strojów historycznych, jak i tych wymyślonych. Obydwa mają jednakowe znaczenie, ważna jest jedynie solidna praca, finalne wrażenie wizualne wynagradza jednak cały wysiłek. Na przykład jeśli jakaś dziewczyna chce być Sissi, musi zdecydować, czy chodzi jej o młodą dziewczynę w białej sukni pełnej jedwabnych kwiatków doszytych ręcznie, czy o księżniczkę w sukni z turniurą. Podobnie mężczyzna, który pyta o strój z końca wieku siedemnastego musi wyszczególnić, czy ma to być wenecjanin, paryżanin czy londyńczyk; ten ostatni na przykład był już dość wyemancypowany i zaczynał używać nieformalnych dwurzędowych marynarek (ang. riding coat) lub surdutów, które były wygodniejsze i miały bardziej naturalne kolory. Takie okrycie w tych samych latach w Wiedniu czy Florencji byłoby uznane za zbyt skromne.

Czy mieliście kiedykolwiek jakieś nietypowe zamówienia?

Obsługujemy różnych klientów, włoskich i międzynarodowych, ze wszystkich grup społecznych, nawet takich, którzy mogą sobie pozwolić na oryginalną koronkę ze złotą nicią z osiemnastego wieku czy na stwierdzenie, że nie noszą kryształów, tylko diamenty i dostajemy od nich błyszczące kamienie do przyszycia na ubraniach. Odważne wykroje czy dekolty raczej nam się nie zdarzają, głównie dlatego, że prawdziwy dekolt z szesnastego wieku nie pozostawia wiele miejsca wyobraźni. Gorset pomaga w utrzymaniu idealnej postawy, a nogi renesansowego mężczyzny są okryte jedynie rajstopami. Poza tym niektórzy ubierają się prowokacyjnie na co dzień, nie potrzebny im do tego karnawał.

Ubrania powstają na zamóienie czy rodzą się z waszej ciekawości?

Zwykle są owocem inspiracji Francesco Briggiego, krawca, który posiada niesamowitą wiedzę o materiałach i ikonografii, nie mówiąc o nieograniczonej wręcz wyobraźni. Czasem wystarczy, że patrzy na obraz lub przechadza się po magazynach z tkaninami, takich jak Rubelli, a natchnienie przychodzi samo. Kolor czy jakiś detal pobudza jego wyobraźnię, a Francesco pragnie go odtworzyć. Zabawna jest na przykład seria żywych obrazów (fr. tableau vivant) zrealizowanych po to, aby odtworzyć sceny i ubiory z obrazów z epoki. Na szczęście istnieje dużo źródeł, które można wykorzystać tworząc stroje historyczne: obrazy i oryginalne stroje zachowane w muzeach – wśród których wspaniała kolekcja Pittich, dostępna tylko dla uczonych wyposażonych w rękawiczki – a także kolekcje prywatne. Nie jest to rozpowszechnione, ale często odbywają się też  aukcje oryginalnych ubiorów z różnych epok: za pewien wyjątkowy gorset zapłacono 60 tys. euro! Gorset, który rzecz jasna będzie trzymany w domu niczym obraz Tycjana i nikt go nigdy nie założy, również dlatego że dzisiejsza figura jest zupełnie inna od tej sprzed 300 lat. Mundury to natomiast inna bajka. Istnieją traktaty, które opisują każdy szczegół wojskowego munduru, ale istnieje niewielu krawców, którzy są w stanie odszyfrować teksty w dialekcie weneckim czy te pisane po francusku z osiemnastego i dziewiętnastego wieku, dlatego często widzę mundury, które bardziej niż husarza przypominają poskramiacza lwów.

Dużo jest atelier, które pracują z tak “filologicznym” podejściem do tej sztuki?

Niewiele. Znam jedno na południu Francji i jedno w Anglii, są też liczni prywatni pasjonaci, którzy poświęcają lata, żeby wykończyć swój ubiór z jak największą dokładnością, ale trudno tu mówić o atelier. W Wenecji mamy dużo szczęścia, bo dzięki odwadze i uporowi utrzymały się miejsca absolutnie wyjątkowe na skalę światową, na przykład sklep tekstylny Bevilacqua, który posiada oryginalny warsztat tkacki z osiemnastego wieku. Przetrwała też do dzisiaj wenecka tradycja, która przez lata była gwarantem dobrego rękodzieła. Są to warsztaty tkackie ocalone przed inwazją napoleońską i przed chęcią obalenia produkcji weneckiej na rzecz tej wschodzącej liońskiej.

Koszt uszycia czy wypożyczenia stroju zależy od materiałów i od tego, jak skomplikowane jest jego wykonanie?

Oczywiście. Mamy własny cennik online (www.pietrolonghi.com), a jeśli chodzi o uszycie stroju od zera, szczegółowo tłumaczymy każdemu klientowi ile kosztują różne tkaniny i robocizna.

Jakie stroje najbardziej lubicie?

Prywatnie uwielbiam przebierać się za wenecjanina z pierwszej połowy siedemnastego wieku, a Francesco woli modę paryską z krótkiego okresu od rewolucji francuskiej do triumwiratu, czasu, kiedy szlachta obawiała się przepychu i nosiła ubrania mniej strojne, ale o wielkich walorach krawieckich. Uwielbiamy też oczywiście stroje szyte na Lot Orła podczas karnawału, czyli lot z dzwonnicy Kościoła Świętego Marka osoby, która jest ucieleśnieniem innej siły niż ta, która wykonuje Lot Anioła. To stroje, które  szyjemy miesiącami, a później widzisz, że nosi je sławna osoba, która zjeżdża po linie z dzwonnicy najpiękniejszego placu na świecie… Emocje wzbudza już samo mówienie o tym wydarzeniu! Każdego roku niesamowite jest również obserwowanie 12 Marii Karnawałowych, które walczą o tytuł najpiękniejszej. To stara tradycja, która poza rekonstrukcją historyczną ma na celu umożliwienie młodym dziewczynom poznania wyjątkowej przyjemności odwiedzania najbardziej luksusowych kamienic, gdzie są traktowane jak królowe. Dziewczyny te po raz pierwszy są przez kogoś ubierane, czesane i pilnuje się, aby zachowywały się zgodnie z dobrymi manierami.

Czy można z dumą powiedzieć, że nasz kraj, który stracił ostatnio wspaniałą redaktor naczelną Vogue Italia Frankę Sozzani, jeśli chodzi o modę, współczesną i dawną, krawiecką czy masową, cały czas odgrywa ważną rolę?

Śmierć Sozzani to ogromna strata. To była kobieta, która miała ogromną wiedzę i odwagę, niekonwencjonalna i szczera w chęci pokazania różnicy między modą a marketingiem. Niezapomniane są jej kampanie przeciwko anoreksji i zanieczyszczeniu powietrza; była też inicjatorką wieczorów mody, na których zbierano fundusze dla chorych na AIDS. Zostawiła po sobie niezatarty ślad, jestem bardzo ciekawy filmu dokumentalnego o niej. Włochy, mimo wszystko, od wieków pozostają stolicą mody. Kiedyś toczyła się rywalizacja między jedwabiem weneckim a panno fiorentino (przyp. tłum. zwany również casentino – nieprzemakalny, wełniany materiał, bardzo ciepły i o doskonałej jakości; nazwa pochodzi od miejscowości Casentino, położonej między Toskanią a Emilią Romanią, gdzie tkanina ta jest produkowana). Aktualnie nie należy zapominać, że oprócz Valentino, Armaniego czy Versace, największe francuskie domy mody również mają włoskich projektantów. Co więcej, Instytut Marangoni, najważniejsza szkoła mody, też jest włoska.

Polonia Oggi: Manifestazione KOD contro la trasformazione di Varsavia in città metropolitana

0

Questa notizia è tratta dal servizio POLONIA OGGI, una rassegna stampa quotidiana delle maggiori notizie dell’attualità polacca tradotte in italiano. Per provare gratuitamente il servizio per una settimana scrivere a: redazione@gazzettaitalia.pl

Centinaia di persone hanno partecipato a una manifestazione del KOD (Comitato per la Difesa della Democrazia) a Varsavia per protestare contro il progetto di allargamento della capitale con l’inglobamento di 30 comuni. I manifestanti sono partiti dal municipio di Varsavia e si sono diretti al Palazzo Presidenziale. Il leader del KOD Mateusz Kijowski ha detto che i comuni sono l’ultimo bastione della democrazia, dove i cittadini possono esercitare il potere. Marcin Święcicki, deputato di PO ed ex sindaco di Varsavia, ritiene che il disegno di legge proposto dal PiS sia un escamotage per prendere il potere nella capitale. I manifestanti hanno sottolineato che sta iniziando una nuova battaglia a Varsavia e hanno invocato la partecipazione al referendum cittadino del 26 marzo, che riguarderà l’eventuale cambiamento dei confini della capitale.

pap.pl

 

GAZZETTA ITALIA 61 (luty-marzec 2017)

0

Sophia Loren otwiera cykl w Gazzetta Italia poświęcony wielkim Włoszkom! Wzrok przyciąga wspaniała okładka autorstwa znanego fotografa Graziano Ariciego, który może poszczycić się imponującym archiwum zdjęć znanych osobistości. Numer 61, w którym wiele miejsca poświęciliśmy Włoszkom w ogóle, nie tylko Loren, o czym świadczy artykuł o zmarłej niedawno France Sozzani, nietuzinkowej redaktor naczelnej Vogue Italia, a także wywiad z projektantką wnętrz Marią Rosarią Boccuni, która mieszka w Polsce. Ten, kto kocha modę, kostiumy i Karnawał z przyjemnością odkryje tajniki pracy Atelier Pietro Longhi, jednego z najsłynniejszych zakładów krawieckich w Europie szyjących stroje z minionych epok. Jak zwykle nie zabraknie sugestii dotyczących podróży do Italii; po zaułkach wiecznego miasta oprowadzi nas rzymski reżyser Enrico Carretta w swoich „Pocztówkach z Rzymu”, odwiedzimy imprezowe Jesolo nad brzegiem Adriatyku, a także olśniewające białe miasto, Ostuni. Wyruszymy także w podróż do dwóch przepięknych grodów: Bosa, sardyńskiego miasteczka pastelowych domów, oraz Asolo, miejsca spotkań literatów i artystów. W temacie gospodarki na pierwszy plan wysuwa się rozmowa z dyrektorem ICE Antonino Mafoddą, który określa Polskę mianem kraju idealnego do inwestycji. Sporo miejsca zarezerwowaliśmy dla włoskiej kuchni, polecamy Wam dwa oryginalne przepisy oraz tekst poświęcony Parmigiano Reggiano. Nie zabrakło oczywiście rubryk o zdrowym odżywianiu, winie i języku włoskim. Recenzje książek, historia i anegdoty, na styku Polski i Włoch – naszych ukochanych krajów!

Ferzan Özpetek “Rosso Istanbul”

0

„Pamiętajcie, najistotniejsze nie jest to, jakie wiedziecie życie. Ważne, jak je sobie opowiecie,
a przede wszystkim, jak opowiecie je innym. Tylko w ten sposób można nadać sens błędom, bólowi, śmierci”.

Cytat z filmu „Noc w haremie”, Ferzan Özpetek

Tłumaczenie z języka włoskiego: Gabriela Hałat

“Rosso Istanbul” to osobista opowieść Ferzana Özpeteka, reżysera o dwóch tożsamościach, tureckiej i włoskiej, opowieść, w której autobiograficzne wątki splatają się z fikcyjnymi. To historia powrotu reżysera do rodzinnego miasta i historia kobiety przypadkowo spotkanej w samolocie, która doświadczy w Stambule zupełnie nowych uczuć.

Smutek miesza się tu z radością, teraźniejszość ze wspomnieniami, stary Stambuł z nowym, osobista burza w życiu bohaterów z antyrządowymi zamieszkami w 2013 r. Miasto, jak i samych bohaterów, zastajemy w momencie przełomu. Özpetek zabiera nas w nostalgiczną podróż do Stambułu, miasta, w którym się urodził i wychował. Miasto wychodzi mu naprzeciw przywołując wspomnienia z dzieciństwa: babkę, „osmańską księżniczkę”, ciotki, stare panny, niezależne, spragnione życia, piękną, pielęgnującą sekret matkę, ojca, który pojawia się po wielu latach nieobecności, smak pierwszej zakazanej miłości.

Wspomnienia, kolory, pasje. Można by uznać, że to właśnie Stambuł, miasto sztuki i awangardy, jest prawdziwym bohaterem tej opowieści.

Rosso Istanbul doczekała się we Włoszech potrójnego wydruku w ciągu kilku tygodni. Obecnie Ferzan Özpetek kończy pracę nad filmem będącym adaptacją książki.

O autorze

Ferzan Özpetek, reżyser i scenarzysta, urodzony w Stambule 3 lutego 1959 r. Od 1976 roku mieszka w Rzymie, gdzie przeprowadził się, by studiować historię kina, historię sztuki, kostiumologię i reżyserię. W 1977 r. debiutuje filmem Hamam – łaźnia turecka, po którym następują Noc w haremie, On, ona i on, Okna, Święte serce, Saturno contro. Pod dobrą gwiazdą, Un giorno perfetto, Mine vaganti. O miłości i makaronach, Magnifica presenza i  Zapnijcie pasy. Wielokrotnie nagradzany na całym świecie za reżyserię i scenariusze. W 2008 r. w MoMA (Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku) odbyła się retrospektywa jego filmów. Reżyser operowy (Aida i Traviata). Zasiadał w jury festiwali filmowych w Wenecji i Turynie. Mistrz autorskiego kina.

Filmy Özpeteka, nazywanego nie bez powodu czarodziejem kina, czerpią pełnymi garściami z jego osobistych doświadczeń, pokazując kruchość uczuć, przyjaźń, chorobę, różne odcienie miłości, homoseksualizm, stratę ukochanej osoby.

Claroscuro to niezależne wydawnictwo, powstałe z pasji dwóch osób. Nie mamy „przeszłości wydawniczej”, łączy nas zamiłowanie do słowa pisanego i zainteresowanie innymi kulturami oraz językami, a także potrzeba dzielenia się doświadczeniami literackimi z szerszym gronem odbiorców. Jestesmy autentyczni: nasze książki oscylują wokół problemów, które nas samych dotyczą, których doświadczyliśmy my lub nasi bliscy. Kierujemy je do czytelnika „drogi”, czytelnika-podróżnika, czytelnika-odkrywcy, który decyduje się na porzucenie utartych szlaków na rzecz tych mniej uczęszczanych, ale może ciekawszych.

Naszą najnowszą książką jest Rosso Istanbul Ferzana Ozpeteka w doskonałym tłumaczeniu Gabrieli Hałat. Jestesmy bardzo szczesliwi, że to wlasnie nasze wydawnictwo może przybliżyć ją polskiemu czytelnikowi. Kochamy kino Ozpeteka. Fakt, że teraz, dzięki książce, możemy zajrzeć w jego duszę, poznać swiat, w którym się wychował, sprawia, że i jego filmy postrzegamy w zupełnie inny sposób. Lektura obowiązkowa dla fanów Ozpeteka, dla każdego kinomana, dla wielbicieli Stambułu, dla poszukujących miłosci i prawdziwych historii.

Tomaszewska w pracowni Fallani

0

W ubiegłym miesiącu Katarzyna Tomaszewska wzięła udział w rezydencji artystycznej w pracowni Fallani Venezia. Młoda artystka z Wrocławia, zwyciężczyni jednej z nagród w poprzedniej edycji międzynarodowego konkursu Arte Laguna, przez 10 dni pracowała wraz z pozostałymi trzema wybranymi artystami w mogącej się poszczycić długą historią pracowni sitodruku Fallani (www.fallanivenezia.com). Tego samego mogli doświadczyć w ubiegłych latach inni artyści, którzy przez lata utrzymywali warsztat przy życiu, zapewniając mu ciągłość, od przeszłości, poprzez teraźniejszość, aż do przyszłości, a wszystko to w celu nawiązania ważnych kontaktów i partnerstw z tymi, którzy żyją sztuką, rozpowszechniają ją i komercjalizują.

Nagroda Arte Laguna, międzynarodowe wyróżnienie, mające na celu promowanie Sztuki Współczesnej, rozwija się z roku na rok, podkreślając z edycji na edycję swoją międzynarodowość, jakość, heterogeniczność, a ta 11. edycja tylko to potwierdza. Nowy deadline: 14 grudnia 2016; wśród nagród znalazły się m.in. 42 tys. euro dla aż 6 uczestników. Nie przegapcie tej okazji! (info: www.artelagunaprize.com/pl)

GAZZETTA ITALIA 60 (grudzień 2016/styczeń 2017)

0

“Spragnieni kultury uczą się włoskiego!” – to zdanie dyrektora Włoskiego Instytutu Kultury w Warszawie (wywiad w tym numerze) mogłoby stać się mottem najnowszego wydania Gazzetta Italia. Numer 60, bogaty w kulturę, historię, tradycje, język oraz smak, w którym sporo miejsca poświęciliśmy Toskanii: znajdziecie tu artykuł o Sienie, o calcio storico fiorentino oraz o Piekle Dantego, temat bardzo na czasie dzięki filmowi Rona Howarda. W emocjonującym artykule poruszyliśmy temat trzęsienia ziemi w Amatrice, mieście, które po tym, co się wydarzyło, pragnie patrzeć przed siebie i odrodzić się. Spośród artykułów podróżniczych polecamy szczególnie ten o przepięknej, neoklasycystycznej Vicenzy oraz tekst poświęcony książce o Sycylii autorstwa Ewy Cichockiej. Jak zwykle dużo dzieje się u nas w dziale poświęconym sztuce jedzenia, znadziecie w nim wywiad ze znanym krakowskim szefem kuchni Krzysztofem Żurkiem, bożonarodzeniowy przepis na tradycyjne ciasteczka Ricciarelli di Siena oraz na przepyszną pierś kurczaka zapiekaną z cytrusami… In vino veritas” oraz “Jesteśmy tym, co jemy”. Język włoski znalazł jak zwykle wiele miejsca dla siebie w kąciku językowym, a także w artykule o futuryźmie Marinettiego. W nowej Gazzetcie znajdziecie ponadto ciekawe artykuły o włoskich zwyczajach bożonarodzeniowych oraz o zmiennych kanonach kobiecego piękna. W tym numerze znalazła się też recenzja książki “Rosso Istanbul” znanego włoskiego reżysera tureckiego pochodzenia, Ferzana Özpeteka, dostępnej w tłumaczeniu na polski dzięki wydawnictwu Claroscuro.