Od 7 do 10 maja w Parmie, w jednym miejscu zostało wystawione to co najlepsze z made in Italy. CIBUS to prawdziwa „siedziba” włoskiego przemysłu spożywczego. W tym roku jej hasło brandingowe bezpośrednio wskazuje na koncepcję “Where Food Meets Business”. Na przestrzeni lat targi te stały się prawdziwym punktem spotkań dla kupujących z prawie całego świata, gromadząc 2.300 spółek i ponad 60.000 odwiedzających, w tym przynajmniej 1.000 światowych top buyers. Jednak Cibus nie jest tylko centrum wystawowym, jest także miejscem konfrontacji, gdzie część poświęcona konferencjom nabiera coraz konkretniejszego i operacyjnego kształtu, z miejscem przeznaczonym dla strategicznych państw, takich jak Indie, Japonia, Niemcy czy Stany Zjednoczone. Przedstawmy trochę statystyk dotyczących produktów spożywczych made in Italy: produkcja wzrosła o 10,4%, obroty sięgnęły 127 miliardów euro, eksport wzrósł o 11,3%, z szacowanym dalszym wzrostem o 8% w 2012 roku. Tymi liczbami sektor potwierdza, iż jest jedną z pereł made in Italy, którą należy chronić i promować przez programy, które aspirują do jedynego dostępnego i osiągalnego miejsca, tj. do rynków zagranicznych. Wraz ze zwolnieniem podatkowym na operacje typu fusion i rozwojem przedsiębiorstw, aby stały się konkurencyjne na rynkach przyszłości, takich jak rosyjski, brazylijski, indyjski oraz prawdziwą walką przeciw fenomenowi fałszerstwa, Włochy tracą ponad 6 miliardów euro rocznie. Przyjemną nowością było otwarcie się na micro przedsiębiorstwa produkujące piwo, mające takie trzy założenia: promocja rozsądnego i odpowiedzialnego picia, komunikowanie innowacyjnych sposobów dopasowywania piwa do włoskich doskonałości kulinarnych, skoncentrowanie się na segmentach specjalnych i premium. Inną zabawną inicjatywą było wydarzenie „Calici Stellati” w Akademii Barilla, która znajduje się nieopodal siedziby targów. „Calici Stellati” zostało zaproponowane jako prawdziwa parada włoskich gwiazd enogastronomii, podczas siedmiu dni wydarzeń, które przyciągneły takie osobistości jak: Gianni Gandino, Donato Lonati, Luca Marchini, Enrico Bartolini oraz pomysłodawcę „włoskiej kuchni pop” Davide Oldani.

Krótko mówiąc jest to wielkie wydarzenie, które nie zapominajmy, miało miejsce tuż przed trzęsieniem ziemi, jakie dotknęło te fantastyczne regiony. Korzystam więc z okazji, aby wyrazić naszą solidarność z ludnością dotkniętą kataklizmem. Z pewnością będzie ona umiała odbudować i zacząć wszystko od nowa, pchnięta duchem i siłą, która od zawsze ją wyróżnia.

Il Salone Internazionale del Mobile che si tiene presso la Fiera di Milano rappresenta una realtà affermata nel settore degli arredi ed è il punto di riferimento a livello mondiale del settore casa-arredo oltrechè strumento dell’industria che trova in esso uno straordinario veicolo di promozione.

Una fiera nata nel 1961 con l’intento di promuovere le esportazioni italiane di mobili e complementi, obiettivo pienamente centrato poichè ha diffuso e continua a diffondere nel mondo la qualità del mobile italiano, è infatti straniera più della metà dei suoi visitatori.

Nel 1965 per la prima volta vengono raggruppate le aziende leader del settore arredo in uno spazio espositivo uniforme per offerta commerciale. Il 1965 è anche l’anno in cui gli espositori cominciano a porre grande attenzione agli allestimenti, caratteristica che contraddistinguerà sempre il Salone rispetto alle altre manifestazioni; sempre il 1965 è l’anno del primo evento collaterale e l’anno in cui Domus gli dedicò il primo articolo. Divenuto internazionale dal 1967, il Salone del Mobile è capace ancora oggi di così tanta risonanza da non aver eguali al mondo, in nessun settore. L’edizione 2011 ha visto la presenza di 282.483 visitatori di cui 177.964 esteri da 154 paesi a cui si aggiungono i 32.870 visitatori di pubblico domenicale e i 5.967 operatori della comunicazione.

Il Salone Internazionale del mobile si inserisce all’interno di una rassegna di eventi, che comprende tra gli altri, il Salone Internazionale del Complemento d’Arredo, oltre ad appuntamenti a cadenza biennale come il Salone Internazionale del Bagno ed Eurocucina negli anni pari, Euroluce e SaloneUfficio negli anni dispari. Con un appuntamento ormai consolidato e di vastissimo richiamo per tutti gli operatori del settore, la manifestazione ha raggiunto dimensioni ed importanza crescente, andandosi a ritagliare un ruolo privilegiato che va oltre la semplice realtà fieristica. Il Salone Internazionale del Mobile è oggi momento di incontro e confronto non solo per i produttori di mobili, ma anche per designer, trend-setter ed architetti che desiderano restare aggiornati sulle ultime tendenze all’interno di un contesto estremamente ricco di spunti ed idee innovative.

L’estesa superficie espositiva, la varietà di prodotti offerti, gli standard di eccellenza raggiunti, hanno consentito al Salone del Mobile di Milano di richiamare un pubblico di addetti ai lavori di circa 300.000 presenze, tra visitatori italiani ed esteri. Il Salone del Mobile di Milano, rivolto al solo pubblico di operatori del settore, aprirà le porte al pubblico generico l’ultimo giorno di esposizione.

Il settore mobiliero costituisce uno dei comparti più importanti del settore manifatturiero italiano, per una serie di ragioni: in primo luogo le imprese italiane si trovano ad operare in un mercato interno particolarmente dinamico: gli acquisti di mobili incidono per oltre il 2% sul totale dei consumi privati, una percentuale che all’interno dell’Unione Europea raggiunge valori analoghi solo in Germania, mentre in Francia e nel Regno Unito è di poco superiore all’1%. Secondariamente, l’Italia è il maggiore esportatore europeo di mobili, sia in termini relativi ? le esportazioni incidono per oltre la metà della produzione nazionale ? che assoluti. Infine, il settore del mobile presenta in Italia una struttura produttiva peculiare, almeno se confrontata con i maggiori concorrenti e con la Germania in particolare. L’industria italiana del mobile è oggi al quarto posto nel mondo per valore della produzione, dopo Stati Uniti, Giappone e Germania. La capacità produttiva dell’industria mobiliera italiana è circa uguale a quella tedesca come quantità prodotte, pur se risulta inferiore in valore in quanto i prezzi medi italiani sono inferiori a quelli tedeschi.

Il mobile italiano inizia ad affacciarsi sui mercati esteri a partire dagli anni sessanta, in coincidenza con l’avvio delle grandi fiere internazionali (per prima Colonia, in Germania, nel 1960, a cui l’anno successivo si aggiunse il Salone del Mobile di Milano). L’impatto con il mercato internazionale produsse vivaci reazioni.

In un tempo relativamente breve (una sola generazione industriale) l’industria italiana del mobile ha compiuto il salto dall’artigianato ad un’industria leader nel mondo.

In conclusione, i punti che spiegano la leadership italiana nel settore mobiliero sono:

• qualità del prodotto (fatta soprattutto di buone prestazioni in termini di design, contenuto di moda, finiture ed innovazione di prodotto);
• livello di servizio (vasta gamma di prodotti offerti, capacità di adattare e personalizzare le varie produzioni alle esigenze dei consumatori dei singoli mercati, estrema flessibilità nel dimensionamento delle forniture, rapidità delle consegne);
• rapporto prezzo/qualità estremamente competitivo, grazie soprattutto alle economie di distretto (specializzazione, decentramento, competizione fra fattori produttivi ed imprese), alla flessibilità della forza lavoro e a investimenti in macchinari avanzati.

Per una volta, dei cinesi dobbiamo solo temere la loro abilità nel copiare.

Weronika Boczar

Wojskowe wychowanie, czy może swoboda nieznająca umiaru? Czy bezstresowe wychowanie to złoty środek na wychowanie przyszłego odpowiedzialnego obywatela, partnera, małżonka i wciąż dziecka?

Założę się, że większość z ludzi słyszała tę anegdotę: W pociągu mały chłopiec kopie siedzącego naprzeciwko starszego mężczyznę. Mama chłopca nie reaguje. W końcu odzywa się inny pasażer: „Może zwróciłaby pani uwagę dziecku?”. Na te słowa podniósł się pewien młodzieniec, podszedł do kobiety, wyciągnął gumę z ust, przykleił jej do czoła i powiedział: „ Ja też byłem wychowywany bezstresowo”. Pojęcie bezstresowego wychowania wielu ludzi kojarzy się z pozwalaniem dziecku na wszystko. Czy to właściwe rozumowanie?

Nasze dziecko każdego dnia słyszy mnóstwo zakazów i nakazów: Nie wolno! Nie rozrabiaj! Bądź grzeczny! Jako rodzice nie zdajemy sobie sprawy, że wypowiadamy te słowo odruchowo, nieświadomie. Ale dlaczego, im dziecko jest starsze, tym bardziej nic sobie z tego nie robi? Tego typu pytania zadaje sobie nie jeden rodzic. Nasuwa się kolejne pytanie: W czym tkwi problem? Nasze babcie z pewnością powiedziałyby: „Jak sobie dziecko wychowałyście, takie i teraz macie…”. Czyż nie mają racji?

Wielu rodziców nie do końca rozumie zasady wychowania bezstresowego i pozwala dziecku w zasadzie na wszystko. Próbują być dla nich „dorosłymi kumplami”. Gdy dziecko źle się zachowuje, matki nie reagują i tłumaczą sobie, że w końcu ono kiedyś z tego wyrośnie. Jednakże dziecko nie mając konkretnych wzorców, nie znając zakazów i nakazów traci orientację, czuje się zagubione. Za przykład niech posłużą kraje skandynawskie, a szczególnie Szwecja. Tam na przełomie lat 70. i 80. Model bezstresowego wychowania był niezwykle popularny. Panował całkowity zakaz karania dzieci klapsem, a wymagania wobec ich poprawnego zachowania były niewielkie. Według psychologów doprowadziło to do tego, że wyrosło pokolenie egoistów, ludzi niezaradnych życiowo, źle wykształconych, przekonanych, że wszystko im się należy. Dzieci, które dorastały w świecie iluzji nie poradziły sobie w rzeczywistym świecie. Do Polski moda na wychowanie bezstresowe dotarła na początku lat 90. Młodzi rodzice byli przekonani, że dzięki tej metodzie ich dzieci bez problemu odnajdą się w otaczającym je świecie, uzbrojeni w poczucie własnej wartości. Po latach wielu eksperymentów wraca tendencja do tradycyjnych metod wychowania. Są one bardziej skuteczne, pod warunkiem, że są stosowane mądrze, z miłością i żelazną konsekwencją.

Psychoterapeuta James Dobson uważa, że wpajanie dzieciom posłuszeństwa oraz traktowania ich z godnością i szacunkiem jest dla niego ogromnym kapitałem na przyszłość. Oczywiście my, rodzice powinniśmy dawać dobry przykład. Zachowanie równowagi między dyscypliną a miłością zapewnia dziecku poczucie bezpieczeństwa. Dzięki temu dziecko uczy się i rozumie jak właściwie poruszać się w świecie zasad moralnych, odnajdywać autorytety, budować relacje z innymi ludźmi. Dr Dobson uważa, że kiedy równowaga zostanie zachwiana pojawią się kłopoty dla rodziców i nauczycieli, którzy nie będą mogli poskromić rozpieszczonego dziecka. Psychoterapeuta podkreśla, że dyscyplina nie jest kierowana przeciw ich dzieciom, lecz jego niepożądanym zachowaniom. Jeśli mówimy dziecku „nie” i karzemy je za złe zachowanie, nie znaczy, że mniej go kochamy. Dobson uważa, że kary cielesne nie są skuteczną metodą wychowawczą. Jeśli dziecko źle się zachowuje, warto spojrzeć na tę sytuację oczyma dziecka i spróbować zrozumieć dlaczego tak postąpiło. Rozmawiajmy z nim. Im dziecko jest młodsze, tym częściej trzeba mu wszystko tłumaczyć, kiedy źle postępuje. Nie bądźmy pobłażliwi ani obojętni wobec jego złego zachowania. W innym wypadku dziecko będzie miało nad nami przewagę.

Posłuszeństwo nie oznacza, że malec ma być uległy. Jeśli tak się stanie straci poczucie własnej wartości i zacznie się buntować przeciw karzącym je rodzicom. Należy prowadzić dialog z dzieckiem. Kiedy zadajemy dziecku pytanie, dlaczego nie sprząta zabawek, często słyszymy odpowiedź „Nie, bo nie”. Jako rodzice wykażmy się sprytem i wykorzystajmy te słowa do „walki” z dzieckiem jako tajną broń. Wówczas uświadomimy dziecku znaczenie wypowiedzianych przez niego słów. Malec chce obejrzeć ulubioną bajkę lub wyciąga rękę po lizaka. Odpowiedzmy „Nie, bo nie”. Bądźmy w tym konsekwentni, nawet jeśli zacznie płakać. Poprośmy o posprzątanie pokoju jeszcze raz. Smyk teraz zrobi to chętnie, bowiem w pamięci ma swoje zachowanie i zaczyna rozumieć, że bunt nie ma sensu. Złe zachowanie zawsze musi wiązać się z konsekwencjami, nawet jeśli dziecko będzie miało trochę pocierpieć. Zdaniem psychologów dyscyplinę warto wprowadzać na każdym kroku, nie tylko przy okazji niewłaściwych zachowań.

Być może zabrzmi to zaskakująco, ale nakazy i zakazy pomagają w osiągnięciu samodyscypliny, która jest kluczem do sukcesu. Uczy dziecko wytrwałości i cierpliwości. Jednym z jej elementów są pochwały. Nic tak dziecku nie sprawia przyjemności, jak słowa „Jestem z ciebie dumna”.