(tłum. Katarzyna Kurkowska)

Zabójstwa i dramaty rodzinne. Przygnębiająca atmosfera, która ostatnimi laty daje się odczuć pod każdą szerokością geograficzną, znajduje swoje odzwierciedlenie w filmach 71. Festiwalu Filmowego w Wenecji.

Dzisiaj przedstawiam Wam dwie dramatyczne i poruszające historie: turecka rzeź Ormian i rodzinna opowieść o matce pogrążonej w paranoi.

“The cut” Fatiha Akina (pamiętacie jego “Soul Kitchen”?) to epopeja w starym stylu, trwająca 2 godziny 20 minut, z wystawnymi i drogimi dekoracjami. Wokół postaci Nazaretha Manoogiana (granego przez Tahara Rhamina), Ormianina, ojca dwóch córek, oderwanego od swojej rodziny, opowiedziana jest historia rzezi Ormian dokonanej przez Turków w czasie I wojny światowej. Nazareth, cudem ocalały z rzezi, po zakończeniu wojny będzie próbował odnaleźć córki, ruszając z pustyni w Mezopotamii, a docierając aż do Dakoty Północnej. Będzie to podróż trudna i łatwa zarazem, w zależności od ludzi, jakich napotka na swojej drodze. Film pełen przygód i dramatyzmu, który przytaczając historię sprzed wieku wydaje się nader aktualny. Jeśli lubicie takie kolosy, obejrzyjcie.

Ból i dramat to także ważne elementy filmu “Hungry hearts” Saverio Costanzo, drugiej włoskiej pozycji w konkursie (nakręconej po angielsku). Tutaj dramat rozgrywa się w wymiarze najbardziej prywatnym z możliwych: relacja matki z synem. Jude i Mina poznają się przez przypadek, podobają się sobie i wydają na świat dziecko. Przedporodowa nadwrażliwość Miny przekształca się w obsesyjną i egocentryczną zaborczość. Mesjanistyczne fantazje o roli, jaką odegra jej syn wraz z nieznoszącym kompromisu weganizmem doprowadzają malca do niedożywienia i opóźnienia w rozwoju. Ojciec, Jude, z miłości do Miny aż za bardzo daje się ponieść delirium partnerki, starając się dożywiać dziecko w ukryciu do chwili, gdy do akcji wkracza matka Jude’a. Poruszający film nie dla osób o sercu wrażliwym na temat macierzyństwa.

Zwieńczeniem ponurej atmosfery panującej w tym roku w Wenecji jest film “H.” Ranii Attieh i Daniela Garcii, dzieło z sekcji cinema-college, czyli filmów, które po otrzymaniu dotacji powstają w przeciągu 11 miesięcy i są prezentowane na Festiwalu. Film zgrabny stylistycznie opowiada historię zmian i wyobcowania spowodowanych niewyjaśnionym zdarzeniem, które zaszło w upadłym amerykańskim miasteczku. Bohaterkami są starsze panie, opiekujące się lalkami tak jakby były żywe, i artyści mieszający emocje, fizyczność i sztukę, aż do zatracenia poczucia egzystencji.

Co tu dużo mówić, miejmy nadzieję na zmianę tematyki w kolejnych filmach. Do jutra!

Pod linkiem fragment filmu “The cut”: http://paolozennaro.com/gazzettaitalia/4654.mp4

(tłum. Katarzyna Kurkowska)

Dopadła mnie nostalgia za Wajdą. W zeszłym roku o tej porze na tarasie legendarnego Hotelu Excelsior przeprowadzałem wywiad z polskim mistrzem dzień po premierze filmu o Wałęsie. Wśród pytań, które mu zadałem, było też to dotyczące wielkiej przepaści między stopniem zaangażowania w kulturę w okresie wielkiego polskiego kina i współcześnie, w czasach komedii w stylu „Testosteronu”. „Znajdujemy się obecnie w innej epoce, dziś nie brakuje tylko filmów zaangażowanych, brakuje zaangażowania na 360° we wszystkich dziedzinach sztuki, żyjemy w czasach Polski wolnej, idącej do przodu w sensie gospodarczym, jednak nie myślącej zbyt wiele o kulturze” – oto odpowiedź Andrzeja Wajdy. I tak dziś, idąc z duchem nostalgii, poszedłem zobaczyć „Bez końca” Kieślowskiego. Film, który sprawił, że znów poczułem atmosferę Polski zaangażowanej i walczącej jak w ostatnich latach komunizmu. Narzuca się pytanie: kiedy współczesne polskie kino znowu zacznie się liczyć? Choć prawdę mówiąc, filmy pokroju „Idy” dobrze wróżą na przyszłość. Pierwszy kontakt z filmami festiwalowymi miałem jednak dziś rano za sprawą „The Goob”, dzieła Guya Myhilla, reżysera, który zaproponował nam film szorstki i intensywny, skupiony wokół ciężkiego życia na angielskiej prowincji. Powiew okrutnego autentyzmu, mówiący o darwinowskich zależnościach rządzących angielskim społeczeństwem, tym prawdziwym, na peryferiach i na wsi, a nie tym wyidealizowanym, będącym udziałem nielicznych szczęściarzy z wyższych sfer mieszkających w Londynie. Na zakończenie projekcji odbyło się spotkanie z reżyserem i obsadą, składającą się prawie z samych debiutantów, bardzo zadowolonych z aplauzów, które spłynęły na nich z widowni. Ale w tym niesamowitym zakątku, jakim jest Lido, sale kinowe oddalone są zaledwie o 100 metrów od plaż Adriatyku – jak można z tego nie skorzystać? Zażyłem zatem chwili odpoczynku od kinomanii: kąpiel w morzu i godzinka na leżaku, studiując program na nadchodzący wieczór.

Na zdjęciu Liam Walpole, bohater filmu „The Goob”.