Pasja do mody urodziła się razem z nim na Sycylii, dyplom w sektorze zdobył w Europejskim Instytucie Designu (IED) w Rzymie w 2008 roku, doświadczenie zawodowe zdobywał współpracując z takim markami jak Swarovski, Topshop, Pablo Bronstein, Longschamp i Celine. Ale dopiero dzięki osobistej marce Piccione Piccione, powstałej w Mediolanie w 2012 roku, może realizować własne kolekcje które z pewnością chciałaby nosić każda kobieta.
Skąd Twoja pasja do mody, a zwłaszcza do mody dla kobiet?
Moja pasja jest wrodzona: trudno mi sobie wyobrazić inną ścieżkę kariery od tej, którą wybrałem. Od lat budzę się z tym samym pragnieniem, ten ogień, który mam w sobie czasami ma ogromną siłę! Moja praca to pasja, która wymaga ogromnego poświęcenia, wymaga czasu i nie zawsze jest przewidywalna. Tylko wytrwałość i determinacja pozwalają ci pokonywać kolejne etapy, niejednokrotnie trzeba się też zgubić, żeby odnaleźć swoją drogę. Dla mnie moda jest nierozerwalnie związana z kobietami: to wy jesteście moimi muzami, od was projekt zaczyna się i na was kończy. To chyba dzięki waszej zmysłowości i idealizacji waszych doskonałych, niemalże boskich, kształtów zdecydowałem się poświęcić wam życie i każdą myśl: czuję się związany z wami dzięki mojej twórczości.
Kiedy pasja przekształciła się w realną możliwość pracy?
Po studiach od razu zacząłem stawiać pierwsze kroki w świecie mody: stanąłem przed rzeczywistością znacznie trudniejszą niż się spodziewałem. Po różnych doświadczeniach najpierw we Włoszech, a potem w Anglii, niezwykle ważnych dla mojego rozwoju, chęć opowiedzenia o mojej wizji stawała się coraz większa. To właśnie dlatego zdecydowałem się wybrać bardziej niepewną ścieżkę, ale taką, dzięki której mógłbym swobodnie wyrazić swoje emocje i zmierzyć się z samym sobą, poddając się próbie dzień po dniu, dodając
elementy układanki, które dziś, stopniowo, zaczynają tworzyć całość.
Kobieta ubrana przez Salvatore Piccione jest niezwykle zmysłowa, ale jednocześnie bajkowa, oniryczna, niemalże surrealna. Jak przygotowujesz się do kreatywnej pracy, masz jakieś konkretne inspiracje do każdej kolekcji?
Tak, dla mnie kobieta to ukryta zmysłowość, którą lubię podkreślać. Staram się opowiadać o niej poprzez bajkowe, oniryczne, niemal surrealistyczne obrazy. Chwile czystej kreatywności to te, w których obnażam swoje uczucia. Na kilka dni przed rozpoczęciem projektu pozwalam sobie na kompletne oczyszczenie umysłu od natrętnych myśli. Ten proces autosugestii pozwala mi zachować czujność i świadomość, próbując wyłączyć ten cichy głos, który udaje, że ma zawsze rację. Jak tylko zrozumiem pomysł, od razu zaczynam poszukiwania, a potem przez sześć miesięcy realizuję projekt, zmieniając moje wrażenia na dany temat w materię. Początkowo to są zwykłe ubrania, ale moim celem zawsze było dawanie duszy tym kawałkom materiału.
Dużo się teraz mówi o zrównoważonej i etycznej modzie, Twoim zdaniem to tylko przelotny trend czy rynek modowy naprawdę się zmienia?
Tak! Dziś dużo się mówi o modzie zrównoważonej ekologicznie: tak jak każda moda, aby stała się „modna”, musi mieć solidne fundamenty, prawdziwych pionierów i zwolenników, z konkretnymi wartościami i zasadami. Lubię uczyć się od tych, którzy naprawdę stawiają sobie za cel ochronę naszej planety, naszego ekosystemu wystawionego na próbę przez ogromne ego naszych konsumenckich społeczeństw, gotowych teraz zrobić wszystko, aby się rozwijać i wzbogacać. Moda, aby cieszyć się popularnością, opowiada i wyprzedza rzeczywistość, w której żyjemy. Obecnie, moim zdaniem, często po prostu płyniemy z prądem: moda zawsze będzie potrzebować nowych pomysłów i nowych tematów, aby przyciągnąć konsumentów. Tę trudną bitwę można wygrać tylko dzięki mądrym wyborom rządzących.
W filmach futurystycznych kobieta przedstawiana jest jako silna postać, wojowniczka, która nosi dwa typy ubrań: funkcjonalne i jednokolorowe, o typowo męskim kroju (kombinezony, garsonki, koszule) lub przesadnie ozdobne i barokowe, charakteryzujące się geometrycznymi formami i jaskrawymi kolorami. A Ty jak widzisz kobietę przyszłości?
W tym momencie wielkiej niepewności trudno mi sobie wyobrazić jakąkolwiek przyszłość. Może to my staniemy się bohaterami filmów futurystycznych. Być może seksualność będzie mniej związana z podziałem na płeć męską i żeńską. Już teraz, od paru miesięcy wydaje się, że nasze dotychczasowe życie przestało istnieć i to chyba jedyna możliwość, żeby w jakiś sposób się chronić. Może staniemy się cyborgami: robotami z blaszanym sercem.
Byłeś w Polsce, aby odebrać „Wyróżnienie w kategorii Moda” na Gali Nagród Gazzetta Italia, wtedy tez odbył się niezapomniany pokaz Twoich projektów. Czy udało Ci się zaobserwować tutejszą modę, jak ubierają się polskie kobiety?
Z wielką przyjemnością przyjechałem do Polski z okazji wręczenia nagrody Gazzetta Italia. Byłem w Warszawie kilka dni i potwierdzam, że widziałam piękne kobiety: oprócz tego, że wiedzą, jak podkreślić swoją kobiecość i delikatne rysy, by wzbudzać zazdrość i pożądanie niczym rasowe femme-fatale, są również gotowe wyjść na ulice, uzbrojone w siłę i odwagę, by bronić swoich praw. Byłbym dumny, gdybym mógł ubierać te kobiety..
Ten trudny czas z pewnością nadwyrężył też Twoją markę ubrań? Jak sobie radzisz w tej nowej rzeczywistości?
Okres pandemii niewątpliwie dotknął wielu, w tym mnie. Świat mody jest jednym z najbardziej dotkniętych sektorów, zwłaszcza we Włoszech, gdzie łańcuch dostaw jest niezwykle rozwinięty i obejmuje wielu rzemieślników i małych firm, które się załamały, gdy priorytety stały się inne. Moda narodziła się i rozprzestrzenia w nieustannie zmieniającym się społeczeństwie, a dziś proszą nas o życie w zamknięciu. Pierwszą falę pandemii przeżyłem bardzo źle; to był bardzo trudny miesiąc. Czułem się bezradny i ogarnął mnie strach, który wziął górę. Ta druga fala jest już inna, lepiej reaguję. Przede wszystkim unikam gonienia za wiadomościami, które wpływają negatywnie na samopoczucie.
A jaka, Twoim zdaniem, będzie moda po pandemii?
Po pandemii z pewnością wrócimy do konsumizmu i będziemy chcieli odzyskać te miesiące skradzionego życia. Być może krajom najbardziej dotkniętym, takim jak Włochy, trudniej będzie wrócić do normalności. Poza tym ta sytuacja z pewnością wpłynie pozytywnie na rozwój mody w krajach azjatyckich, które zdobyły już potrzebną wiedzę praktyczną, a teraz muszą ją jedynie udoskonalić i rozpowszechnić.
Production & Organisation: Mystyle-Events by Kasia Stefanów
Hair and make up: Iza Madrzejewska
Photo: Monika Mraczek
Models: Varja Lukashkina, Jasmin Ishak
Assistance: Iwona Leśniak
Gotowanie to pasja, która towarzyszy mi już od najmłodszych lat; można powiedzieć, że dorastałem w kuchni. Mój ojciec nauczył mnie robić pizzę, słodycze i inne potrawy, z których słynie południe, a mama, która pochodzi z północy, pokazała mi kuchnię wenecką. Pamiętam, jak w wieku 6 lat zrobiłem po raz pierwszy całkowicie sam pizzę i mamy moich kolegów prosiły mnie o przepis. Od tego dnia nigdy nie przestałem gotować; zdecydowałem się uczęszczać do szkoły hotelarskiej w Langarone (w prowincji Belluno), a następnie odbyłem staż w restauracji „Il Carro” w Duna Verde (w Caorle, w prowincji Wenecja). Kiedy ukończyłem praktyki, Luca Faraon, właściciel restauracji, zapytał mnie, czy chciałbym zostać do końca sezonu letniego. Dostrzegł we mnie talent cukierniczy i zaczął przekazywać mi całą swoją wiedzę. W kolejnym roku zostałem szefem kuchni sektora cukierniczego i pracowałem na tym stanowisku przez następne 4 lata. Bardzo wiele zdobytych umiejętności w dziedzinie gastronomii i cukiernictwa zawdzięczam Faraonowi.
Wielu mnie pyta, jaki jest sekret mojego tiramisù, tak naprawdę jednak nie istnieje żaden sekret. Podstawą jest najwyższa jakość składników oraz ich równowaga, tak aby żaden składnik nie dominował nad innymi. Ważny jest również dobór rodzaju składników, na przykład używam serka mascarpone, który ma co najmniej 45% tłuszczu. Ale przede wszystkim, aby dojść do zwycięskiego tiramisù, potrzeba ogromnej ilości prób, testów i degustacji.
Twoja sława Cię teraz wyprzedza i na pewno masz wiele zobowiązań, ale czy byłbyś skłonny zorganizować wydarzenie na żywo w Polsce, podczas którego byłaby możliwość spróbowania Twojego tiramisù?
Zimno powoduje, że często zaglądam do barów i restauracyjek, krążę między stoiskami Mercato Centrale i próbuję rzeczy, których wcześniej za nic na świecie bym nie spróbowała. Rozsmakowuję się w gęstej zupie ribollita, zrobionej z fasoli, jarzyn i chleba. Pierwszy raz zdobywam się na odwagę i kosztuję florencką specjalność: lampredotto. To tak zwana „piąta ćwierć” zwierzęcia (ujmując rzecz w przenośni) lub czwarty żołądek krowy (trochę bardziej dosłownie). Lampredotto to flaki, które je się w bułce, z karczochami i zielonym sosem, i jest… (mówię to jako prawie wegetarianka) zaskakująco smaczne! A na pełny żołądek sztukę docenia się bardziej.
Dwa kroki od Szpitala Niewiniątek mój wzrok pada na wystawę apteki. „Historyczna siedziba od 1561”, czytam na klamce. Czy naprawdę istnieją miejsca, w których historia nieprzerwanie trwa przez cztery i pół wieku? Nie tylko istnieją, ale są zadbane i przypominają o przeszłości, która sama w sobie stanowi nieocenioną wartość?
Florencja w moim sercu zajmuje szczególne miejsce wśród włoskich miast. Może dlatego, że była jednym z pierwszych, które naprawdę poznałam, a może dlatego, że poniekąd nakreśliła mi życiową drogę. Stąd właśnie wyruszyłam na poszukiwanie – inspiracji, języka, kultury, a przede wszystkim – sztuki. Od tamtej pory minęło dwanaście lat. Patrzę na Florencję inaczej, bo nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki ani dwa razy zobaczyć tego samego miasta, bo zmieniają się ludzie, bo płyną zdarzenia i chmury.
Po uzyskaniu doktoratu zacząłem pracować najpierw na Uniwersytecie w Cassino, a następnie przez krótki czas na Uniwersytecie w Rzymie. W 2006 roku otrzymałem propozycję prowadzenia zajęć z literatury włoskiej na Uniwersytecie w Poczdamie, a ponieważ jako dziecko mieszkałem w Niemczech i znałem język, wydało mi się to najlepszą opcją, aby kontynuować pracę w dziedzinie, która zawsze mnie pasjonowała. W 2009 roku otworzyła się możliwość pracy w Szczecinie, skąd po kilku latach przeniosłem się do Warszawy. Nauczanie za granicą to niezwykle inspirujące doświadczenie i prawdziwe wyzwanie. Konieczne jest odpowiednie podejście do studentów i prowadzenie zajęć ze świadomością, że trzeba pełnić funkcję pośrednika, w teorii i praktyce, między różnymi kulturami i tradycjami. Z doświadczenia powiedziałbym, że wymaga to od wykładowcy i studenta współpracy i umiejętności wzajemnego słuchania. Dlatego jest to doświadczenie, które ogromnie wzbogaca przede wszystkim tych, którzy są powołani do nauczania. To jeden z najbardziej interesujących aspektów tej pracy. Moja ścieżka naukowa jest próbą urzeczywistnienia tego pragnienia wiedzy i dialogu oraz podążania z ufnością za moją
Jak już wspomniałem, wychodząc od wysokich kompetencji językowych studentów, mogę przygotować zajęcia dotyczące, moim zdaniem, najbardziej aktualnych zagadnień dotyczących współczesnej literatury. Jedyną przeszkodą może być język poetycki i trudności, jakie może stwarzać obcokrajowcom. Z tego powodu w Niemczech wolałem skoncentrować tematykę zajęć na formie opowiadania, typowej dla włoskiej tradycji literackiej, a jednocześnie obarczonej mniejszą liczbą przeszkód komunikacyjnych niż skomplikowany kod poetycki. Wydawało mi się, że gwarantuje to całej grupie możliwość lepszego odniesienia się do tekstu. W Warszawie zacząłem coraz bardziej eksperymentować wprowadzając poezję na zajęcia. Na początku było to trochę ryzykowne, bo poezja zawsze przeraża. Język poetycki jest często uważany za zbyt zamknięty lub zbyt elitarny, abstrakcyjny i oderwany od rzeczywistości. Moim zdaniem jest wręcz przeciwnie, poezja jest jednym z najlepszych narzędzi do nauki języka włoskiego, ponieważ bogactwo, rytm, dynamika języka są odciśnięte w jego literackich tradycjach. Wszystkie te aspekty w języku poetyckim są ze sobą jeszcze bardziej splecione. Po pokonaniu początkowego lęku i skonfrontowaniu się ze wspaniałym dziedzictwem leksykalnym i rytmicznym, jakie ona przynosi, od razu widać rezultaty. Poezja ma głębię badań nad słowem, które trudno znaleźć w innych formach wyrazu.
Nie wydaje mi się. Jednocześnie nie przekonuje mnie pojęcie użyteczności przypisywane do toku studiów. Użyteczność jest niejednoznacznym kryterium i często oznacza natychmiastowy rezultat, który może być pułapką. Bardziej wierzę w pośrednie, dłuższe, nie od razu produktywne ścieżki, które ostatecznie okazują się niezwykle efektywne i kształcące. Często słyszę pytanie, czym jest dzisiaj humanistyczna edukacja uniwersytecka. Ale jeśli spojrzymy na to, o co pyta wiele europejskich firm, odkryjemy, że szuka się osób właśnie z wykształceniem humanistycznym, bo jest elastyczne i umożliwia nawiązanie relacji ze wszystkimi aspektami zarówno pracy, jak i życia. Kultura humanistyczna oferuje zatem wszechstronną edukację, która łączy się z innymi dziedzinami wiedzy i perfekcyjnie z nimi współpracuje. Wszystko zależy od mentalnej otwartości danej osoby. Nie wolno nam wyobrażać sobie literatury jako przestrzeni, w której można się odizolować od świata, ale nie należy też myśleć, że można obliczyć jej użyteczność. Nigdy nie przekonywała mnie potrzeba użyteczności. Pamiętam, że na jednej z wielu konferencji, w których uczestniczyłem, pytali mnie: „Do czego tak naprawdę służy poezja?”, odpowiedziałem mocno poirytowany i dumny: „Tak naprawdę jest bezużyteczna, ale w swojej bezużyteczności jest potrzebna do wszystkiego”. Czasami użyteczność sprawdza się tylko w jednym sektorze i nie nadaje się do żadnego innego. Literatura natomiast sprawia, że rodzi się w nas podejście krytyczne i otwieramy się na potencjał prawdziwego i głębokiego poznania.
Fratelli Carli koncentruje się na wytwarzaniu oliwy z oliwek, ale stale rozwija też gamę swoich produktów o, związane z tradycją kuchni Ligurii, przetwory i inne śródziemnomorskie specjały, których bazą jest dobra oliwa z oliwek. Ponadto wytwarza wino i kosmetyki (te ostatnie oczywiście z dodatkiem oliwy z oliwek).
Warto podkreślić, że firma Fratelli Carli otworzyła w 1992 roku w Imperii muzeum oliwy z oliwek. Stworzono je w pięknej willi w stylu Liberty z lat 30. ubiegłego wieku usytuowanej obok najcenniejszego obiektu – drzewa oliwnego, które rośnie w tym miejscu od momentu założenia firmy. Wewnątrz budynku zebrano cenne przedmioty, rzadkie narzędzia pracy, artefakty ze stanowisk archeologicznych, dawne lampy olejowe, wierne rekonstrukcje starożytnych technik produkcji, butle, amfory i wszelkiego rodzaju pojemniki na oliwę z oliwek. Całą kolekcja podkreśla znaczenie oliwy z oliwek dla sztuki, kultury, ekonomii, rolnictwa oraz śródziemnomorskiej tradycji. Odwiedziny tego muzeum to fascynująca podróż w czasie i przestrzeni, gdzie zagłębiamy się w historię oliwy z oliwek, jej narodziny, kult, znaczenie we wszystkich najważniejszych kulturach krajów Morza Śródziemnego.
Przepis prosto z Ligurii
Wyprodukowana w 1930 roku i uwieczniona na plakacie reklamowym przez grafika Marcella Dudovicha, colomba Motta, nie odniosła takiego sukcesu jak Melegatti, imitowana później przez innych producentów.
W Ascoli Piceno, w regionie Marche, na Wielkanoc można zjeść pizzę serową, pikantną foccaccię z serem i jajkami. Dawniej do jej przygotowania używano czterdziestu jaj, po jednym na każdy dzień Wielkiego Postu, a ciasto pozostawiano do wyrośnięcia kilka dni wcześniej. W Rzymie również na wielkanocnych stołach króluje pikantna focaccia (ale bez sera), dobrze wyrośnięta i jedzona z wędlinami i jajkami na twardo. Z kolei ciasto wielkanocne z Neapolu to wspaniałe osiągnięcie cukiernictwa: „pastiera” – jedna z absolutnych doskonałości Włoch. W kształcie przypomina tartę, ale wypełniona jest serem ricotta i pszenicą gotowaną na mleku, aromatyzowanym cynamonem i wanilią. W Salerno do ciasta używa się ryżu zamiast pszenicy. Sukces tego wykwintnego smakołyku jest tak ogromny, że dziś pastierę można zjeść przez cały rok, nie tylko na Wielkanoc.