W ostatnich latach na nowo odżyło zainteresowanie meblami z lat 60. W okresie powojennym, podczas boomu gospodarczego, nie do pomyślenia byłoby trzymanie w domu mebla z litego drewna lub ręcznie wykonanej szafki, być może należącej do jakiegoś krewnego. Hasłem przewodnim w urządzaniu własnych przestrzeni, zarówno domowych, jak i pracowniczych, było „precz ze starym, naprzód z nowym”, słowem elegia na cześć nowoczesności.
Nie tylko samochody i motocykle były wyrazem włoskiego, najbardziej przyszłościowego i pionierskiego wzornictwa tego okresu; innowacyjność odnajdywano przede wszystkim w przedmiotach codziennego użytku, takich jak telewizor, który, podobnie jak wcześniej radio, był ważnym produktem w okresie powojennym, symbolem życia rodzinnego i towarzyskiego.
Podobnie jak w przypadku masowo produkowanych pojazdów, sprzętu AGD i innych urządzeń elektrycznych, telewizor stanowi rewolucję. Zarówno pod względem użytkowym, dekoracyjnym, a także jako przedmiot, który można przenosić. Nie jest już duży i kłopotliwy, nie musi być wkomponowany w umeblowanie salonu czy pokoju dziennego, nie potrzebuje specjalnie wydzielonych miejsc. Telewizor zmienia się w coś bardziej futurystycznego, lżejszego w kształcie, rozmiarze i kolorze dzięki zastosowanemu do jego wykonania plastikowi.
Doney to pierwszy przenośny telewizor, nagrodzony Compasso d’Oro, zaprojektowany przez Marco Zanuso i Richarda Sappera. Wykonała go firma Brionvega, która kilka lat później wyprodukowała Algol, autorstwa tych samych projektantów, o bardziej kwadratowym kształcie, ale zachowujący oryginalność uchwytów do przenoszenia. Ten sam obiekt stał się element scenografii planów zdjęciowych kilku znanych produkcji filmowych.
W filmie „Lo scatenato” Franco Indovina, gdzie Vittorio Gassman wciela się w gwiazdę reklamy, reżyser nie bez powodu wyposaża filmową sypialnię w designerskie przedmioty, a przede wszystkim w przenośny telewizor Algol. Podkreśla tym samym charakter pracy bohatera.
To właśnie kino celebruje włoski design jako ikonę stylu, nie tylko w świecie mody: wystarczy przypomnieć sobie plakat do filmu Williama Wylera „Rzymskie wakacje”, na którym Gregory Peck i Audrey Hepburn siedzą na Vespie Piaggio.
Później pojawiły się produkty zaprojektowane w latach 60., które do dziś są używane do tworzenia scenografii; reżyserzy chętnie angażują bohaterów w interakcje z tymi przedmiotami. Przykładem jest fotel Sacco, wyprodukowany przez firmę Zanotta, który przełamuje formalność każdego otoczenia, w którym się znajduje. Włosi pamiętają Sacco również dlatego, że pojawia się w komedii „Fantozzi”, w której legendarny księgowy musi siedzieć nie na zwykłych fotelach biurowych, ale na czerwonym, miękkim, skórzanym krześle, który jest dla niego zbyt nowoczesny i którego nie może okiełznać, ciągle się przewracając. Ten przedmiot, zaprojektowany przez Piero Gatti, Cesare Paolini i Franco Teodoro, jest wyrazem rewolucji kulturowej, wyrażającej innowacyjność. Kształt fotela Sacco zmienia się i dostosowuje do wagi ciała danej osoby dzięki wypełnieniu kulkami z wysokoodpornego polistyrenu ekspandowanego, materiału, który do tej pory był wykorzystywany przy produkcji np. płyt izolacyjnych. Dziś krzesło Sacco jest jednym z najpopularniejszych modeli stosowanych w miejscach pracy i przestrzeniach coworkingowych.
Struktura i obicia znanych do tej pory klasycznych krzeseł i foteli ustępowały miejsca nowym, które były zabawne, wygodne i kolorowe, idealne dla otwartych, nieformalnych przestrzeni mieszkalnych.
W klasycznym salonie masywne elementy były zastępowane przez lekkie wyposażenie,
niezwiązane już tylko z jednym pomieszczeniem. To dlatego słynni włoscy i zagraniczni reżyserzy, tacy jak Dino Risi, Pedro Almodóvar i Woody Allen, kontynuowali wykorzystywanie włoskiego wzornictwa do opowiadania niesamowitych historii i przygód osadzonych w nowoczesnych domach i futurystycznych przestrzeniach.
Wystarczy pomyśleć o filmach z sagi o Jamesie Bondzie. Przykład? W filmie „Szpieg, który mnie kochał” w reżyserii Lewisa Gilberta, postać Stromberga, podczas opowiadania swoich niecnych planów agentowi 007 w podwodnej bazie, siedzi w fotelu Elda zaprojektowanym przez Joe Colombo i wyprodukowanym przez firmę Longhi.
W futurystycznej czarnej sterowni z białymi meblami i wielkim złotym globusem, reżyser
kadruje postać ubraną całą na szaro, siedzącą na Eldzie, białej z czarnymi skórzanymi elementami. Nie będzie to ani pierwszy, ani ostatni film, w którym reżyser wybierze ją jako mebel towarzyszący i charakteryzujący siedzącą na nim postać. Piękno tego wizjonerskiego krzesła leży w jego otulającym kształcie i obrotowej o 360° ramie z włókna szklanego, ze skórzaną tapicerką i poduszkami. Fotel ten jest owocem eksperymentowania z wykonaniem i materiałami w celu stworzenia produktów wyrażających geniusz projektantów, przedmiotów, które rozsławiły Włochy na całym świecie. Joe Colombo w swoim krótkim życiu zaprojektował również słynne lampy, takie jak Spider, wykonane przez firmę Oluce, z którymi zdobył Compasso d’Oro. Jest to jeden z modeli lamp, które złożone są z jednego korpusu oświetleniowego, przeznaczonego na specjalną żarówkę punktową w poziomie, przy stosowanego do montażu na stole, podłodze, ścianie i suficie.
Lampy są często wykorzystywane do stworzenia idealnego klimatu dla bohatera w filmie, 
gdzie oświetla się w danej scenie postać przy biurku albo gdy chce się skupić uwagę na rozmowie przez telefon lub na rozmowie bohaterów widocznych na pierwszym planie. Tak jest w filmie Pedro Almodóvara „Dolor y Gloria”, w którym lampa Pipistrello, zaprojektowana przez Gae Aulenti i wyprodukowana przez Martinelli Luce, nadaje scenie intymny charakter. Kształt klosza przypomina skrzydła nietoperza i sprawia, że światło jest rozproszone, a nie tylko skierowane na powierzchnię: to daje wyrafinowany i elegancki efekt, który jest możliwy dzięki kształtowi podstawy i systemowi teleskopowemu ze stali nierdzewnej, umożliwiającemu regulację wysokości.
To właśnie dzięki doborze tych szczegółów udaje się w filmie oddać moment, wizję, 
wrażenie, dla którego zakochujemy się w owej lampie, stole, fotelu i natychmiast chcemy je kupić. Nie jest to przypadek, że najważniejsi scenografowie mieli za zadanie tworzenie przestrzeni z wykorzystaniem produktów włoskich firm do odtwarzania pomieszczeń, specjalnych miejsc, doceniając przy tym możliwości włoskiego wzornictwa, które potrafiło stworzyć przedmioty o niezrównanych i słynnych kształtach.
Tłumaczenie pl: Maja Kaszyńska
FOTO: ARCHIVIO FOTOGRAFICO FONDAZIONE ADI COLLEZIONE COMPASSO D’ORO
neorealizmu, twierdził, że reżyser może wyjść od prostej rzeczy i wokół niej zbudować całą resztę. Ja też tak myślę i dlatego tworząc mój film wyszedłem od wydarzenia, które kilka lat temu miało miejsce w niewielkim miasteczku w Polsce. Pracujący w barze imigrant zabił nożem dwudziestolatka. Po tej tragedii lokalna społeczność była przekonana, że do morderstwa doszło z powodów religijnych. Pojawiły się wezwania do bojkotu arabskich restauracji, a nawet zabijania muzułmanów. Nowe kultury, które pojawiają się u nas w kraju od kilku ostatnich lat, w dużej mierze stanowią wyzwanie dla naszego homogenicznego społeczeństwa. Ale mój film na pewno nie opowiada o imigrantach. Natomiast ważnym bohaterem jest z pewnością wszechobecna przemoc, która przenosi się jak efekt domina. Poza tym, moja bliska przyjaciółka, Marta Konarzewska, uświadomiła mi, że ten film jest też w jakiś sposób o mnie. Podejście głównego bohatera, jego arogancja w stosunku do tego środowiska, częściowa niezgoda na to, co go otacza. Czuję, że tam jest wiele moich odczuć i przemyśleń.
neonacjonalizmu, który od kilku lat pojawił się w Polsce. Zastanawiałem się, skąd nacjonalizm w kraju, który zagranicą znany jest przede wszystkim dzięki charyzmatycznym postaciom jak Jan Paweł II i Lech Wałęsa, które również odegrały niezwykle ważną rolę w historii współczesnej, w kraju, który jako pierwszy miał wolny rząd po zakończeniu komunizmu (myślę tu o rządzie Tadeusza Mazowieckiego). Moje badania dotyczyły początków polskiego nacjonalizmu, w szczególności trzech głównych postaci związanych z ideą polityki nacjonalistycznej, a mianowicie Romana Dmowskiego, Jana Ludwika Popławskiego i Zygmunta Balickiego. Zakończyłem tę pracę na najważniejszej postaci polskiej historii współczesnej, czyli na Józefie Piłsudskim. Aby zrozumieć, kim jesteśmy, musimy poznać historię, bo ona jest nauczycielką życia.
komunizmu, czyli po wolnych wyborach, które odbędą się w latach dziewięćdziesiątych. Konstytucję o charakterze demokratycznym podpisano dopiero w 1997 roku. Wydaje mi się, że Polska to kraj, który w centrum swojej kultury politycznej posiada dwie tendencje. Pierwsza, nacjonalistyczna, przejawia się obroną własnych tradycji i tożsamości i jest sceptyczna wobec instytucji międzynarodowych. Na przestrzeni dziejów tendencja ta dominowała w etnonacjonalizmie promowanym przez Romana Dmowskiego. Druga natomiast, znana również jako nacjonalizm obywatelski, którego wybitnym przedstawicielem był Józef Piłsudski, jest bardziej otwarta i oparta na idei równości, pokojowego współistnienia i integracji społecznej. Jak widać to ciekawa debata między osobistościami o silnym profilu politycznym, jak Dmowski i Piłsudski, ale nie tylko między nimi.
a obecnie studiuje logopedię kliniczną. Janek natomiast kończy aktualnie studia na wydziale instrumentalnym warszawskiego Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina specjalizując się w grze na gitarze klasycznej. Zanim zaczął formalną edukację muzyczną zaczął eksperymentować z techniką fingerstyle, czyli techniką gry na gitarze, pozwalającej na jednoczesne prowadzenie melodii, linii basu, perkusji i podkładu akordowego. Takie podejście pozwala na solową grę, stwarzającą wrażenie obecności większej liczby muzyków, czy wręcz całego zespołu.
burzę mózgów i szukaliśmy kierunków muzycznych, nie instrumentalnych. To, co dla nas było najważniejsze, takie „od serca”, to linia melodyczna, która jest tak szalenie charakterystyczna, tak „piazzollowa”, że cokolwiek byśmy nie zrobili, to zawsze będzie jego muzyka. Krążyliśmy wokół tego rdzenia – melodii i próbowaliśmy znaleźć takie muzyczne przestrzenie, które z początku wydają się w tej muzyce nieobecne, które dadzą się podłożyć pod linie melodyczne i które nas interesują, które są nasze. Tutaj podziwiałem potencjał Piotrka, jeśli chodzi o swobodę myślenia, czy improwizację. Od siebie dodałem technikę fingerstylową.
jest z tymi ludźmi bardzo blisko, mimo że to tak wysoko postawiony w hierarchii duchowny. Nie mógł być obecny na naszych koncertach w noclegowniach, ale potem spotkał się z nami. Niestety, nie znamy włoskiego. Próbowaliśmy się porozumieć z ludźmi, którzy poza włoskim nie znali żadnego innego języka. Znaliśmy kilka słów, no i hiszpański, który, dzięki podobieństwu do włoskiego, troszkę nam pomógł.
zaczynający się słowami: nocą aniołek z umorusana buzią / sprzedaje róże przy stolikach kręgielni Bachín. Bachín to restauracja, do której chętnie zaglądał Piazzolla i jego kompani z pierwszego zespołu, m.in. Horacio Ferrer. Piosenka jest smutna, opowiada o ludziach ulicy.
żeglarstwo i windsurfing, w których wygrywałem wiele regat. Nie pochodzę jednak z tak zamożnej rodziny, żebym mógł poświęcić się tylko karierze sportowej, nie mogłem też pozwolić sobie na studia jazzowe za granicą (wówczas w Stanach Zjednoczonych było tylko Berkley). W międzyczasie marzyłem o nauce gry na saksofonie i kupiłem używany, nieco sfatygowany, na którym zacząłem tworzyć, inspirując się utworami Coltrane’a, ale nie tylko. W następnym roku zarobiłem trochę pieniędzy, pracując przy zbiorach winogron i udało mi się kupić nowy saksofon. Zacząłem więc poważnie uczyć się muzyki i coraz bardziej angażowałem się w różne grupy muzyczne. A potem jeździłem na festiwale na Sardynii. Drugi punkt zwrotny nadszedł wraz z pojawieniem się cyfryzacji i świata tanich filtrów elektronicznych, tanich rejestratorów wielościeżkowych, co pozwoliło mi zacząć eksperymentować, miksować różne dźwięki. I podczas gdy z jednej strony mogłem uczęszczać na letnie kursy w sieneńskiej szkole jazzowej, z drugiej, byłem samoukiem etnomuzykologii i podróżowałem po Sardynii, aby poznawać i kolekcjonować tradycyjne dźwięki i muzykę.
można znaleźć w obfitym owocowaniu, łatwości uprawy i słodyczy owoców. A może w tajemnicy jego kwiatów, zamkniętych w sobie i ukrytych przed wzrokiem, od których pochodzi bengalskie powiedzenie: „Stać się [niewidzialnym jak] kwiat dumur”.
Świeży owoc figi zawiera łatwo przyswajalne cukry (około 11 gramów na 100), dużą ilość minerałów (zwłaszcza potasu, wapnia i żelaza), witaminy z grupy B, witaminę A i śladowe ilości witaminy C. Odżywcze i lekkostrawne są zalecane, gdy potrzebne jest użyteczne źródło energii (na przykład w ciąży, podczas uprawiania sportu lub rekonwalescencji). Dzięki obecności około 2% błonnika mają również dobrą zdolność do stymulowania aktywności jelit. Indeks glikemiczny świeżej figi (czyli jej zdolność do zmiany poziomu cukru we krwi po spożyciu) wynosi zaledwie 35 (białe pieczywo ma indeks glikemiczny 100), co pozwala na umiarkowane spożycie nawet tym, którzy chcą schudnąć.
