Tex Willer, nieustraszony strażnik Teksasu stworzony w 1948 roku przez Gianluigiego Bonellego i Aurelia Galeppiniego, jest jednym z najważniejszych i najbardziej ikonicznych bohaterów włoskiego komiksu. Spośród setek odcinków, które ukazały się na przestrzeni dziesięcioleci dzięki pracy niezliczonych scenarzystów i rysowników, najbardziej kultowym pozostaje do dziś „La valle del terrore” („Dolina grozy”) – ponad 200-stronicowa opowieść, napisana przez Claudia Nizziego i narysowana przez Roberta Raviolę, znanego jako Magnus.
Wybitny włoski autor komiksów urodził się w Bolonii w 1939 roku. Po ukończeniu studiów w bolońskiej Akademii Sztuk Pięknych pracował jako ilustrator i grafi k; wtedy właśnie zaczął używać pseudonimu „Magnus Pictor”, który później skrócił do samego „Magnusa”. W latach 1964-1975 współpracował ze scenarzystą Lucianem Secchim (alias Max Bunker), z którym stworzył niektóre z najważniejszych włoskich serii komiksowych: były to „Kriminal”, „Satanik” oraz „Alan Ford”. Druga faza kariery Magnusa zaczęła się w połowie lat 70., kiedy postanowił sam pisać scenariusze swoich dzieł. Dzięki temu powstały komiksy – często kierowane do dorosłego odbiorcy – w których Roberto Raviola mierzył się z najróżniejszymi gatunkami, takimi jak thriller, horror, erotyka, groteska, fantasy i science fiction. Brakowało tylko jednego gatunku, czyli tego, który chyba najmocniej zakorzenił się w tradycji włoskiego komiksu popularnego: był to western.
W 1989 roku wydawca Sergio Bonelli powierzył artyście realizację odcinka przygód Texa, który ukazać się miał w stworzonej rok wcześniej serii „Tex Albo Speciale”: są to wydawane raz do roku specjalne tomy, na które potocznie mówi się „Texoni” ze względu na duży format i obszerniejszą liczbę stron, niż w przypadku miesięcznika. Będąc od zawsze rysownikiem niezmiernie dokładnym i skrupulatnym, Magnus widział w pracy nad „La valle del terrore” wielkie wyzwanie, zważywszy na legendarny status postaci Texa. Początkowo miał on trzy lata na przygotowanie tomu, jednak praca nad komiksem wydłużała się coraz bardziej, aż w końcu „Texone” Magnusa stał się jego ostatnim dziełem, a także jego artystycznym testamentem. W roku 1991 rysownik przeniósł się do apenińskiej miejscowości Castel del Rio, gdzie pracował nad swoim ostatnim komiksem przez kolejne pięć lat, a jego zdrowie pogarszało się coraz bardziej. Magnus zmarł na raka 5 lutego 1996 roku, kilka dni po tym, jak ukończył ostatnie strony tej historii.
Już na pierwszych stronach „La valle del terrore” ewidentne jest, jak ogromną pracę 
wykonał rysownik (wraz ze swym asystentem i uczniem, Giovannim Romaninim). Magnus odtworzył scenerię Dzikiego Zachodu w najdrobniejszych szczegółach: krajobrazy i przyrodę (jak mawiał sam artysta, każdy liść i każda kropla deszczu, które narysował, są efektem dokładnych badań), tak jak budynki, broń, konie i samych bohaterów przedstawił z niezrównaną precyzją i realizmem, często na podstawie zdjęć i rysunków z tamtej epoki. Kreska Ravioli jest zawsze okrągła, czysta i bardzo bogata w szczegóły, z umiejętnie stosowanym kontrastem między czernią a bielą. Choć nie brakuje drobnych elementów humorystycznych, zbliżonych do estetyki „Alana Forda” i innych dzieł Magnusa, ton opowieści jest poważny i tak mroczny, że chwilami może kojarzyć się z horrorem.
Fabuła, której autorem jest Claudio Nizzi (jeden z najważniejszych scenarzystów „Texa”), dotyczy serii morderstw w Kalifornii, za którymi stoi sekta skrytobójców znanych jako Vendicatori („Mściciele”). W komiksie pojawia się postać historyczna – John Sutter, pochodzący ze Szwajcarii amerykański biznesmen – a cała historia związana jest z konsekwencjami gorączki złota, która dotknęła Kalifornię w połowie XX wieku. Gdy Tex Willer i jego przyjaciel Kit Carson zostają wezwani, by zbadać sprawę zabójstw, rozpoczyna się przygoda, która ostatecznie zajmie 224 strony. Sama opowieść jest wciągająca i do dziś zachowuje dużą świeżość, a bohaterowie są interesujący i dobrze skonstruowani (mimo obecności pewnych etnicznych stereotypów, które mogą być dalekie od dzisiejszej wrażliwości).
„La valle del terrore” ukazała się pierwotnie w 1996 roku w dziewiątym numerze specjalnym „Texa”, po czym była wielokrotnie wznawiana w kolejnych latach. Warto tutaj wspomnieć o wersji w kolorze z 2011 roku, a także o edycji w wyjątkowo dużym formacie, wydanej w roku 2020, która pozwala w pełni docenić bogactwo stylistyczne i ilość szczegółów zawartych w planszach stworzonych przez mistrza Magnusa.
Foto: Sławomir Skocki, Tomasz Skocki
okładce, określając dzieło mianem spóźnionego powrotu do dziewiętnastowiecznego weryzmu. Była to porażka i bardzo bolesny cios dla Fenoglia, który zapamiętał na całe życie. Mimo wszystko, La malora, w przeciwieństwie do tego, co myślał Vittorini, była powieścią bardzo nowoczesną, w pełni dwudziestowieczną, w której odnajdujemy wszystkie elementy drugiego etapu pisarstwa Fenoglia, czyli świat chłopski oraz region Langhe ze swoimi porywczymi i samotnymi bohaterami, naznaczonymi okrutną, krwawą rzeczywistością i bezlitosnym przeznaczeniem. Nawet ostatnia książka, wydana przez Fenoglia za życia, naznaczona była kolejnym, najistotniejszym nieporozumieniem. Primavera di bellezza z 1959 roku opowiada historię młodego włoskiego żołnierza, anglofila, nazywanego przez wszystkich Johnny, który postanowił rozprawić się z kapitulacją armii włoskiej 8 września 1943 roku, po rozejmie z aliantami. Powieść wprowadza nas w ciężki i poprzedzający katastrofę nastrój militarnego i moralnego upadku całego narodu, gdzie większość 
generałów, jeszcze przed żołnierzami, opuszcza koszary szukając sposobu na ucieczkę do domu. Johnny postanawia wstąpić do utworzonego właśnie na północy kraju ruchu oporu, aby umrzeć na polu bitwy w jednej z pierwszych strzelanin z faszystami. W rzeczywistości Fenoglio chciał napisać wspaniałą epicką powieść, prowadząc bohatera przez zawiłości włoskiej historii od 1939 do 1945 roku. Ze względu na obawy nowego wydawcy co do tego imponującego i przytłaczającego projektu, który Fenoglio zamierzał opublikować w dwóch tomach, autor postanowił skrócić drugą część, w całości poświęconą walce partyzanckiej, i oddać do druku krótszą wersję, w której bohater traci życie w pierwszej fazie wojny wyzwoleńczej, w grudniu 1943 roku. Część, którą Fenoglio postanowił poświęcić jest w rzeczywistości ogromnym, niedokończonym, dwudziestowiecznym projektem eposu, znalezionym w jego notatkach i wydanym w 1968 roku pod redakcją Lorenza Mondo pod tytułem Il partigiano Johnny. Tekst, choć nie ma ostatecznej formy zaprojektowanej przez autora i pozostaje w wersji roboczej dodatkowo skomplikowanej przez różnego rodzaju szkice (o których do tej pory dyskutują krytycy), jest jedną z najważniejszych powieści o II wojnie światowej. Język dzieła jest bardzo bogaty, przyprawiający o zawrót głowy, żarzący się jak lawa, zawieszony między angielskim a włoskim, nieustannie dążący do pewnego rodzaju płynącego i niepowstrzymanego nowoczesnego poematu epickiego. W powieści znajdziemy żywy i bezpośredni opis losu żołnierza, weterana 8 września, który postanawia wkroczyć do „archanielskiego królestwa partyzantów”, by wślizgnąć się w błoto bitew i zmierzyć się z mrozem i śniegiem niekończącej się zimy. Johnny uosabia to, co inny wielki antyretoryczny świadek ruchu oporu, Luigi Meneghello, określił jako „heroiczne zgięcie myśli”, typowe dla pisarza z Alby. Bohater powieści Fenoglia czuje, że spełnienie obowiązku nie pozwoli mu wyjść żywym z wojny i dlatego nieustannie towarzyszy mu przeczucie nieuchronnej śmierci. Stąd wzniosłe napięcie, dramatyczne, niepokojące i wybuchowe zdania, spazmatyczne użycie przymiotników, tworzące i kształtujące nowy, bezprecedensowy we włoskiej tradycji literackiej język. Il partigiano Johnny, monumentalna i ponadczasowa powieść, pełna niepokojów, nadziei i dylematów, zabiera nas, jak podkreślił Gabriele Pedullà, jeden z największych współczesnych interpretatorów Fenoglia, do „idealnych zasad, lęków, racji i marzeń całego pokolenia, czego nie udało się osiągnąć żadnej innej książce”. W tym dziele region Langhe ożywa; wiatr, niebo, woda i ziemia dają znać krzykiem o swojej obecności i archaicznej, groźnej i symbolicznej sile. W rzeczywistości bliskiej pierwotnemu chaosowi Johnny jawi się za każdym razem jako postać wyrzeźbiona przez homeryckiego geniusza, wywodząca się bezpośrednio z kart Biblii czy Eneidy, albo z elżbietańskiej sceny teatralnej.
raz pierwszy w roku śmierci autora w zbiorze Un giorno di fuoco. Bohaterem tego dzieła jest młody miłośnik literatury (głównie angielskiej) o imieniu Milton (od autora XVII-wiecznego poematu epickiego Raj utracony), który w trakcie wojny partyzanckiej traci wszelki kontakt z otaczającą go rzeczywistością, oszalały, niczym nowy Orlando, ze strachu, że dziewczyna, o którą zabiegał przed wojną, Silvia, zdradziła go z jego najlepszym przyjacielem Giorgiem, towarzyszem walki partyzanckiej, schwytanym przez faszystów. W dramatycznym crescendo Milton biegnie przez Langhe, porzuca swój partyzancki obowiązek próbując uwolnić Giorgia, aby na końcu odkryć prawdę, prawdę ważniejszą (i bardziej druzgocącą dla Miltona) niż sama wojna, prawdę „prywatną”, sentymentalną i absolutną, przytłaczającą i oślepiającą, która nieubłaganie popycha go ku szaleństwu i śmierci.
Etna, największy aktywny wulkan w Europie, jest uważana za wulkan łagodny, ze względu na charakter erupcji, które, choć potrafią być nagłe, to jednak mają powolny front, naturalnie ograniczony przez ogromne doliny, w których gromadzą się emitowane substancje.
zakresowi temperatur między dniem a nocą, sprzyjającym winorośli. Wydobywając z niej całą złożoność aromatów i smaków, produkuje się tu naprawdę doskonałe wina o certyfikowanej jakości międzynarodowej.
w Pinerolo w Piemoncie. To właśnie wtedy powstały proste, a zarazem genialne pomysły, które sprawiły, że w ciągu lat marka zmieniła się w duże przedsiębiorstwo. Do dziś marka Galup jest dumna ze swojej więzi z Piemontem. 100 lat pasji, kreatywności i innowacyjności, które zmieniły wiejską cukiernię w renomowaną, znaną również za granicą, najwyższej klasy markę, której specjały sprzedawane są na całym świecie i do dziś pozostają wierne wartościom założycieli Pietro i Reginy Ferrua.
międzynarodowe stowarzyszenie Slow Food, jest prawnie uznanym uniwersytetem niepaństwowym wspieranym przez wiele firm z sektora rolno-spożywczego.