„Chiara”, uhonorowana nagrodą Europa Cinema Label na Festiwalu w Cannes w 2021, to trzeci pełnometrażowy film Jonasa Carpignano i jednocześnie trzecia część trylogii kalabryjskiej, na którą składają się „Mediterranea” (2015) i „Ciambra” (2017). „Chaiara” właśnie wchodzi do polskich kin, dzięki dystrybucji Aurora Films.
To film, który początkowo irytuje, wydaje się amatorskim nagraniem z życia typowej kalabryjskiej rodziny. Urywki domowego życia, rodzinne uroczystości i spotkania, w których dominuje chaos, niestabilny obraz, przesadzone zbliżenia. Rodzina Guerrasio zbiera się, aby uczcić osiemnaste urodziny najstarszej córki. Jesteśmy świadkami radosnego świętowania, obserwujemy zjednoczoną rodzinę i zdrową rywalizację na parkiecie między solenizantką a jej 15-letnią siostrą Chiarą. Następnego dnia, kiedy Claudio, ojciec dziewczynek, nagle znika, Chiara zaczyna badać powody, które skłoniły go do opuszczenia rodzinnej miejscowości Gioia Tauro. W tym momencie znika początkowy chaos wizualny, obraz się stabilizuje, a bohaterka próbuje dociec, co kryje się za wszechobecną zmową milczenia (wł. omertà). Im bardziej zbliża się do prawdy, tym bardziej będzie zmuszona zastanowić się nad tym, jakiej przyszłości chce dla siebie. Jonas Carpignano kontynuuje w filmie swój reżyserski styl zawieszony między dokumentem a fikcją. Realizm opowieści, osadzonej w splątanej z mafią społeczności, podkreślają zdjęcia Tima Curtina i muzyka skomponowana przez cenionego reżysera Benha Zeitlina.
Jonas Carpignano – reżyser i scenarzysta filmowy. Urodził się w 1984 roku, dzieciństwo dzielił między Rzym i Nowy Jork. Duże uznanie oraz liczne festiwalowe laury przyniosły mu już pierwsze filmy krótkometrażowe. W 2015 roku nakręcił swój pełnometrażowy debiut, film „Mediterranea”, który miał swoją premierę na Semaine de la Critiquefestiwalu filmowego w Cannes. Film zdobył Gotham Independent Film Awards 2015 i National Board of Review Awards 2015 w kategorii „Najlepszy nowy reżyser” i otrzymał trzy nominacje do Independent Spirit Awards 2016 w kategoriach najlepszy debiutancki film, najlepszy debiutancki scenariusz i najlepszy aktor w roli pierwszoplanowej (Koudous Seihon). Jego drugi film „Ciambra” (2017), którego producentem był Martin Scorsese, został zaprezentowany na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2017 roku, gdzie zdobył nagrodę Europa Cinema Label w sekcji Directors’ Fortnight. Film był również włoskim kandydatem do Oscara w 2018 roku, a 21 marca 2018 roku zdobył nagrodę David di Donatello dla najlepszego reżysera.
Jedność jakości i smaku
Bogata gama wielu doświadczeń smakowych
Renesans polskiego przemysłu winnego, którego jesteśmy teraz świadkami, rozpoczął się w 1989 dzięki zaangażowaniu paru producentów na granicy ze Słowacją. Winnicę polską tworzą tysiące hektarów upraw na obszarze 16 województw, z wyraźną przewagą województw południowych. Należy wziąć pod uwagę, że nie istnieje system kontrolowania jakości i pochodzenia wina i w chwili obecnej trudno byłoby określić style lub charakterystyki win w zależności od ich pochodzenia geograficznego. Dlatego wszystkie polskie wina są, póki co, w fazie określania i dopracowywania, a ostateczny produkt zależy od rąk pojedynczych winiarzy, winorośli, które zasadził i stosowanej przez nich metody produkcji.
Starając się wyodrębnić regiony o największym potencjale lub produkcji, można podzielić Polskę na sześć regionów: Podkarpacie (na południowym wschodzie, na granicy ze Słowacją i Ukrainą, z klimatem kontynentalnym i przewagą winorośli mieszanej, w którym produkcja wina jest najbardziej rozwinięta i wspierana również na poziomie rządowym; Małopolska (okolice Krakowa) z rozległymi glebami wapiennymi; Małopolski Przełom Wisły (części Małopolski najbardziej wysunięta na północ) oraz powiat sandomierski, z winnicami ciągnącymi się wzdłuż rzeki i korzystającymi z najlepszego mikroklimatu i dobrego nasłonecznienia; Dolny Śląsk, okolice Wrocławia, w południowo-zachodniej Polsce, najbardziej umiarkowany region kraju i dlatego najbardziej obiecujący dla klasycznych odmian winorośli jak Pinot Noir i Pinot Grigio; wspomniane wcześniej okolice Zielonej Góry, na zachodzie, które przed wojną należały do Niemiec i dzięki temu bogate są w tradycję i małe gospodarstwa produkujące Riesling, Sylvaner i Traminer.
Aby być bardziej ekologicznym, gotowanie można wykonać także w zmywarce. Odbywa się ono za sprawą wysokiego ciepła wytwarzanego podczas fazy suszenia i wykorzystując energię, którą zużyłoby działające urządzenie! W tym przypadku słoiki muszą być zamknięte w torebkach wielokrotnego użytku oraz odpornych na wysokie temperatury.
Zostawiam was z przepisem zawierającym produkt sezonowy, czyli karczochy, które możecie zaserwować jako dodatek lub wykorzystać jako bazę do risotto! Umyjcie karczochy, pozbywając się twardszych liści i włóżcie je do wody zakwaszonej cytryną (w ten sposób unika się ich czernienia). Kiedy wszystkie karczochy będą umyte, umieśćcie je w słoikach, układając je podstawą (bokiem trzonka) w dół. Doprawcie posiekanym czosnkiem i pietruszką, solą, pieprzem i oliwą z oliwek. Zamknijcie słoik i gotujcie w kuchence mikrofalowej przez 6 minut przy 800 W. Gdy zakończy się czas gotowania, wyjmijcie słoik (uwaga, będzie wrzący!) i odstawcie na co najmniej 10 minut przed podaniem.
Treści symboliczne i alegoryczne, które pojawiają się w bogatej dekoracji architektonicznej wielu reprezentacyjnych budowli Gdańska nawiązują do antyku interpretowanego według moralności protestanckiej. Sztuka około roku 1600 stała się dla patrycjuszy gdańskich także formą przekazania idei republikańsko-stoickich. Wykorzystywano do tego antyczne teksty Owidiusza, Liwiusza, Cycerona, Waleriusza Maksymusa, czy Plutarcha, a w dekoracjach architektonicznych oraz w malarstwie i rzeźbie ukazywano Gdańsk jako republikę, Nowy Rzym z jego historią i mitami, które wykorzystywano gloryfikując historię lokalną. Gdańszczanie sukcesywnie budowali swoją odrębność, zarówno kulturalną, jak polityczną. Odniesienie do Nowego Rzymu dotyczy mitu założycielskiego Wiecznego Miasta, które w Gdańsku powiązano ze zwycięskim oblężeniem Malborka i pokonaniem Krzyżaków. Do tych wydarzeń odnoszono się w kulturze równie często, jak do antyku, wiążąc ze sobą idee i wzorując się na włoskich republikach miejskich.
Wśród bogatej dekoracji największą grupę stanowią bohaterowie antyczni. Wizerunki Solona i Temistoklesa niejako patronują ideowo całemu programowi ikonograficznemu. Solon jako ateński prawodawca i koryfeusz demokracji wierzył, że pomyślność miasta (greckiego polis) zależy od moralności obywateli i zgody wewnętrznej. W 594 roku p.n.e. wprowadził w Atenach reformy, które znacznie poprawiły sytuację polityczną i częściowo społeczną. W Gdańsku był wzorcem cnót obywatelskich. Jego wizerunek znalazł się nad kapitelem pilastru trzeciej kondygnacji i flankuje, wspólnie ze znajdującym się po drugiej stronie portretem Katona scenę bitwy Temistoklesa ukazaną reliefowo w prostokątnym polu. Temistokles, po postać którego sięgnięto do Plutarcha i Waleriusza Maksymusa, w odniesieniu do sytuacji politycznej Gdańska stał się przykładem mądrego i sprytnego wodza. W V wieku p.n.e. Temistokles jako wybitny polityk stworzył flotę, która stała się potęgą morską. Dla Aten znaczyło to przewodnictwo w związku ogarniającym wyspy i pobrzeża Morza Egejskiego z Delos w ośrodku. Temistoklesowi pozwolono zrealizować plan, który był częściowo niesprawiedliwy, ale korzystny dla Aten. Czy relief z bitwą Temistoklesa należy bezpośrednio łączyć z historią Gdańska, który wówczas z racji swoich kontaktów handlowych był przeciwny wojnie polsko-szwedzkiej, a tym samym budowie floty królewskiej? Badacze twierdzą, że nie mamy dowodów na to, żeby Speyman miał inne zdanie niż Rada Miasta w kwestii budowy floty. W dekoracji kamienicy wskazano zatem na korzystny dla miasta plan działania dający kontrolę i umożliwiający rozkwit handlu, polityki i kultury nawet wówczas, jeśli będzie to wymagało pewnego poświęcenia. W przypadku patrycjatu, do którego należał Speyman, pierwszeństwo miał zawsze interes miasta. Zostało to dodatkowo podkreślone przedstawieniami bohaterów rzymskich i ich historii. Odczytując ikonografię ilustracji z wydarzeń Rzymu republikańskiego warto zwrócić uwagę na kwestię wolności Gdańska i przestrogi dla Rzeczpospolitej w jej staraniach o ograniczenie przywilejów miasta. Wśród bohaterów rzymskich ukazano, między innymi, Lukrecję i Lucjusza Juniusa Brutusa. Relief przedstawiający scenę z Lukrecją i Brutusem znajduje się w prostokątnym polu między drugą, a trzecią kondygnacją. Flankują go wizerunki Marka Porcjusza Katona, stoika słynnego z uczciwości i głosiciela idei republiki oraz Ottona III, „szlachetnego cesarza” i zwolennika odnowy Cesarstwa Rzymskiego. Lukrecja, pół-legendarna postać schyłku Rzymu królewskiego oraz jej krewny Lucjusz Junius Brutus są wiązani z początkiem republiki rzymskiej w 509 roku p.n.e. Lukrecja, zgwałcona przez królewicza Sekstusa Tarkwiniusza wolała popełnić samobójstwo, niż żyć w hańbie. To sprawiło, że stała się wzorem cnót niewieścich, a Waleriusz Maksymus opisał ją w rozdziale O cnocie czystości. Jej śmierć stała się początkiem buntu i obalenia monarchii. Lucjusz Junius Brutus jako mściciel śmierci Lukrecji odegrał ogromną rolę w początkach republiki, bo jako przywódca powstania przeciw Tarkwiniuszowi doprowadził do wypędzenia króla i przekazania władzy w ręce Senatu. Został też pierwszym konsulem.
Co może nam pan opowiedzieć o swojej karierze rysownika? Które z dzieł, nad którymi pan pracował, wspomina pan z największą przyjemnością?
